-மு. குலசேகரன், ஜனவரி 5, 2014.
நாட்டிலுள்ள 523 பள்ளிகளில் எந்தப் பள்ளியையும் நாங்கள் மூட விடமாட்டோம் என்று சூளுரைத்தவர்கள் இன்று பேரா மாநிலத்தில் இயற்கை சாவை எதிர் நோக்கியிருக்கும் சுமர் 11 தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு என்ன வைத்தியம் செய்து உயிர் கொடுக்கப் போகிறார்கள் ?
இன்னும் புதிதாக கட்டப் போவதாக அறிவித்த 7 பள்ளிகளின் தற்போதைய நிலை என்ன ? அவைகளும் கருவிலேயே கலைந்து போய்விடுமா?
தமிழ் மக்கள், தமிழ்ப்பள்ளிகூடங்களும் தமிழ் மொழியும் இந்த நாட்டில் என்றென்றும் நிலைத்து இருக்கும் என்று நம்பிக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.
ஆனால், இன்று பேரா மாநிலத்தில் 6 தமிழ்ப்பள்ளிகளில் முதலாம் ஆண்டு மாணவர்கள் இல்லை! 5 பள்ளிகளில் தலா ஒரு மாணவர் மட்டுமே பதிவு செய்து கொண்டுள்ளனர்.
தோட்டப்புறத்திலிருந்து வெளியேற்றம் காணும் இந்தியர்களின் போக்கு 70 களில் ஆரம்பித்து 80 களில் சூடுபிடித்து 90 ஆம்
ஆண்டுகளில் உச்சக்கட்டத்தை அடைந்து இப்பொழுது ஓய்ந்துள்ளது. அப்போதிலிருந்தே தோட்டப்புறங்களிலுள்ள பள்ளியில் மாணவர்களின் பதிவு சுணங்கத் தொடங்கிவிட்டது.
85 விழுக்காடு இந்தியர்கள் இப்பொழுது நகர் புறங்களில் வாழ்கிறார்கள். ஆனாலும் அவர்கள் தேவையை பூர்த்திசெய்ய வெறும் 25விழுக்காடு தமிழ்ப்பள்ளிகள் மட்டுமே நகர் புறங்களில் இருக்கின்றன. மீதி 75 விழுக்காடு தமிழ்ப்பள்ளிகள் தோட்டப்புறத்திலும், புற நகர் பகுதியிலும் உள்ளன. அப்படிப் பார்த்தால் ஏறக்குறைய 400 பள்ளிகள் இன்னும் மாணவர்கள் குறைந்து காணப்படும் தோட்டப்புறங்களிலேயே இருக்கின்றன.
மிகவும் குறைவான மாணவர்கள் பயிலும் இப்பள்ளிகளின் எதிர்காலம் இன்னும் 10 ஆண்டுகளில் எந்த நிலையில் இருக்கும் என்பதனை எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்.
அதே வேளையில், நகர் புறங்களில் அதிகமான இந்தியர்கள் குடி பெயருவதால் அங்கு தமிழ்ப்பள்ளிகளின் தேவையும் அதிகரித்துள்ளது..
இப்படி ஓரிடத்தில் குறைவான மாணவர்களுக்கு அதிகப்பள்ளிகளும் அதிகமான மாணவர்கள் இருக்கும் இடத்தில் குறைந்த எண்ணிக்கையிலான பள்ளிகள் இருக்கும் நிலைமையை சரி செய்ய ஆவண செய்ய வேண்டும்.
நாம் ஒன்றும் செய்யவில்லையென்றால் ஹோலிரோடு தமிழ்ப்பள்ளியைப் போல் மற்ற பள்ளிகளும் ஒவ்வொன்றாக இயற்கை மரணத்தைத் தழுவும்.
இதனால், புதிகாக தமிழ் ஆசிரியர்கள் சேர்க்கப்பட மாட்டார்கள். தலைமை ஆசிரியர்களின் எண்ணிக்கையும் கணிசமாக குறையும். இது சமுதாயத்திற்கு மாபெரும் இழப்பாகும். அராசங்கமே இன்னும் 20 ஆண்டுகளில் தமிழ்ப்பள்ளிகளில் போதுமான மாணவர்கள் இல்லை என்ற காரணத்தைக் காட்டி இருக்கின்ற பள்ளிகளை தேசியப் பள்ளிகளாக மாற்றினாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை!
ம.இ.காவின் கல்விப் பிரிவான மாஜூ கல்வி மேம்பாட்டு கழகம் உருவாக்கப்பட்டபோது கூட அதன் அடிப்படைக் கொள்கையாக இருந்தது, வசதி குறைந்த மாணவர்களுக்கு கல்வி வழங்க சரியான ஏற்பாடுகளை செய்வது தருவது மட்டுமே. (The role of the Institute was to provide the necessary means to the deserving and needy Indian students, to get education.) அதில் தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்காக எந்தவித தனிப்பட்ட திட்டங்களோ அதன் வளர்ச்சிக்கான ஆலோசனைகளோ மாணவர்கள் எண்ணிக்கை தரம் பற்றிய சிந்தனையோ இல்லை. நாட்டில் உள்ள 55 விழுக்காடு இந்திய மாணவர்கள் தமிழ்ப்பள்ளிகளில் பயிலும் போது அவற்றிற்கு முக்கியத்துவம் காட்டாத எம்.ஐ.இ.டி எந்த வகையில் இந்திய சமுதாயத்தை கல்வியில் முன்னேற்ற வழி காட்ட முடியும் ?
கடந்த நடந்து முடிந்த ம.இ.கா கட்சித் தேர்தலில் எவ்வளவோ பேசப்பட்டன. அதில் தமிழ்ப்பள்ளிகளை எப்படி தரம் உயர்த்துவது பற்றி எதாவது தலைவர் பேசினாரா? எந்த உறுப்பினராவது இந்த வருடம் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களின் என்ணிக்கையை அதிகரிக்க தீர்மானம் ஒன்றை முன்மொழிந்தாரா? யாராவது தமிழ்ப்பள்ளிகளின் இடம் மாற்றம் பற்றி விவாதித்தார்களா? இல்லை, இல்லை, இல்லை. இந்தியர்களுக்கு எது முக்கியம் என்று பேராளர்களுக்கு தெரியவில்லயா? தலைவர்கள் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் முக்கியத்துவத்தை பற்றி உணர்ந்திருக்கவில்லையா?
எனக்கு தெரிந்த ஒரே காரணம், தமிழ்ப்பள்ளிகளும் தமிழ் மொழியும் அவர்களின் முதன்மைப் பிரச்சனை அல்ல. அது அவ்வப்போது ஏற்படும் சிறிய தீ விபத்து போல. தீ ஏற்படும் போது அதை அணைக்க அந்த வேளையில் நடவடிக்கை எடுத்தால் போதும் என்பது அவர்களின் எண்ணம்.
பிழைப்பு நிமித்தம் அதிகமான இந்தியர்கள் இப்பொழுதெல்லாம் தொழிற்சாலைகள் உள்ள இடங்களில் குடியேறுகிறார்கள். தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் இது போன்ற இடங்களில் காணப்படுவதில்லை. வேறு வழியின்று மலாய்ப்பள்ளிக்கோ சீனப்பள்ளிக்கோ தங்கள் பிள்ளைகளை இந்தியப் பெற்றோர்கள் அனுப்பிவிடுகிறார்கள்.
பினாங்கு மாநில அரசு இப்பொழுது புதிய தொழற்சாலைகளை கட்ட செபெரங் பிறை, பத்து கவான் நிபோங் திபால் போன்ற பகுதிகளில் மட்டும்தான் அனுமதி அளிக்கின்றார்கள். ஆகவே, அதிகமான வேலை வாய்ப்புகள் இப்பகுதிகளில்தான் தோன்றவுள்ளன. நம்மவர்களும் நிச்சயமாக அங்கு வேலை தேடி இடம் மாறிச் செல்வார்கள். இதையெல்லாம் கருத்தில் கொண்டு இப்பொழுதிலிருந்தே சரியான இடங்களை தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்காக அடையாளம் காண வேண்டும்.
யார் இந்த வேலையை செய்வது?
தனி மனிதர்களாலோ, இயக்கங்களாலோ இதைச் செய்வது சாத்தியப்படாது ?
இதற்கு சரியான தேர்வு ம.இ.காவினர் மட்டுமேயாகும். அரசாங்கத்தில் அங்கம் வகிக்கும் அவர்கள்தான் இதற்குறைய முறையான திட்டம் வகுத்து தமிழ்ப்பள்ளிகளின் தேவையயும் தமிழ் ஆசிரியர்களின் தேவையையும் கணித்து அரசாங்கத்திற்கு சுட்டிக்கட்ட வேண்டும்.
இது கல்வி அமைச்சின் வேலை என்று ம.இ.கா தட்டி கழித்துவிடக்கூடாது. பள்ளிகள் அமைப்பது அமைச்சின் வேலையாக இருந்தாலும், தமிழ்ப்பள்ளிகளின் என்ணிக்கையைப் பற்றி கல்வி அமைச்சு என்றுமே அக்கறை கொண்டதில்லை. அவர்களுக்கு தெரிந்ததெல்லாம் மலாய்ப்பள்ளிகள் மட்டுமே. ஆகவே, ம.இ.காதான் இதற்கு தகுந்த அழுத்தத்தையும் நெருக்குதல்களையும் அரசாங்கத்திற்குக் கொடுக்க வேண்டும். அதற்கு முன்னதாக அதனிடம் தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கென்று ஒரு தேசியத் திட்டம் இருந்திடல் வேண்டும்.
அத்திட்டம் நன்கு ஆய்வு செய்யப்பட்டு, தமிழ்ப்பள்ளிகளின் வளர்ச்சி, எண்ணிக்கை, தமிழ் மாணவர்கள் சேர்ப்பு, ஆசிரியர் தேர்ச்சி இப்படி தமிழ்ப்பள்ளிகள் சம்பந்தப்பட்ட ஒட்டுமொத்த சவால்களையும் உள்ளடக்கிய ஒரு 10 ஆண்டு திட்டமாக இருக்க வேண்டியது அவசியம்.
இந்த திட்டத்தை வரையறுக்க ம.இ.கா போர்க் கால அடைப்படையில் செயலாற்ற வேண்டும். இந்த வருடத்திற்குள் ம.இ.கா ஓர் உறுதியான கல்விப் பெருந்திட்டத்தை தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்காக வெளியிட்டு, அரசாங்கத்தின்முன் படைக்க வேண்டும்.
அப்பொழுதுதான் தமிழ்ப்பள்ளிகள் இந்த நாட்டில் நிலையாக இருக்க வழி பிறக்கும். செய்வார்களா?
//85 விழுக்காடு இந்தியர்கள் இப்பொழுது நகர் புறங்களில் வாழ்கிறார்கள்.// இவர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை தமிழ்ப்பள்ளிக்குதான் அனுப்புவார்கள் என்பதில் உறுதியில்லை. இப்பொழுது தமிழ் பள்ளி தலைமயாசிரியர்களும் தமிழாசிரியர்களும் (இவர்களில் பாதி பேர் தங்கள் பிள்ளைகளை மலாய் பள்ளிக்கு அனுப்புவர்) வாழ நாம் நம் பிள்ளைகளை தரம் குறைந்த பள்ளிக்கு அனுப்பி பலி கடா ஆக்க வேண்டுமா? நமக்கு எண்ணிக்கை முக்கியமா? தரம் முக்கியமா? தமிழ்ப்பள்ளிகளைக் காப்போம் என்று சொல்லிக்கொண்டு உணர்ச்சியைத் தூண்டி வாழ்ந்து ஏமாந்தது போதும். தரமான எந்தப் பள்ளியாக இருந்தாலும் நாம் நம் பிள்ளகளை அனுப்பலாம். பள்ளிகளை தரமாக்குங்கள் ஆசிரியர்களே. பெ.ஆ.சங்க பொறுப்பாளர்களே அங்கே அரசியல் நடத்தாதீர்கள். பெற்றோர்கள் தாமாக முன்வந்து பிள்ளைகளை அனுப்புவர். நன்றி.
தோட்டப்புறங்களில் மாணவர்களே இல்லாத பள்ளிகளை தொடர்ந்து மூடாமல் பாதுகாக்க வேண்டுமென்பது முட்டாள்தனமான சிந்தனையாகும். நகர்ப்புறத்திலிருந்து மாணவர்களைத் தோட்டப்புறப் பள்ளிகள் எதிர்ப்பார்ப்பதில் எந்த நியாமுமில்லை. தமிழ் தமிழ் என்று மேடைபோட்டு காட்டு கத்து கத்துபவர்கள்கூட நகரத்திலுள்ள தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கே அனுப்ப முன்வராதபட்சத்தில் மேல் குறிப்பிட்டது எப்படி சாத்தியமாகும். ஏழைத் தமிழர்கள் இலிச்ச வாய்களாகவே இருக்க வேண்டுமா. மாணவர்கள் இல்லாத பள்ளிகளின் உரிமத்தை இழக்காமல் அப்பள்ளிகளை தாமான்களுக்கு உடனடியாகக் கொண்டுசெல்ல ஆவன செய்யப்பட வேண்டும்.
தமிழன் ஒற்றுமையாக இருந்தால் தமிழ் பள்ளி இருக்கும்! தமிழன் ஒற்றுமையாக இல்லாவிடில் தமிழ் பள்ளி இருக்காது !!!!
தோட்டப்புறங்களை மேம்பாட்டுக்கு எடுத்துக் கொள்வது மூலம் அம்னோ அரசாங்கம் தமிழ் மொழிக்கும்,தமிழ்ப் பள்ளிக்கும் குழித்தோண்டுகிறது. நாமும் நம் பிள்ளைகளை தழிழ்ப் பள்ளிகளுக்கு அனுப்பாமல் அம்னோவுக்கு ஆதரவு அளிக்கின்றோம். மொழி அழிந்தால் இனம் அழியும் என்பதை நாம் அறிவோம்.தமிழ் ஆசிரியர்கள் பலர் தம் வயிற்றுக்காக தமிழ் மொழி-பள்ளியையும்,பிள்ளைகளின் வயிற்றுகாக மலாய் மொழி பள்ளியையும் நம்பி இருக்கிறார்கள். இவர்களும் ஒரு வகையில் துரோகிகள் தான்.- சோறு போடுவது தமிழ், வளர்ப்பது அடுத்தவன் மொழியை. ” பச்சை துரோகிகள்” – எதிரிகளை மன்னிக்கலாம். ஆனால் துரொகிகளை…………………..?
பினாங்கு கீரன் சொல்வது ஏற்புடைய கருத்து.
தற்போதுள்ள இளம் பெற்றோர்கள் படித்தவர்கள் , நல்லது கேட்டதை ஆய்ந்து பார்த்து முடிவேடுக்கம் திறம் படைத்தவர்கள். இனத்தின் அடையாளம் மொழி. அந்த மொழியை இந்த நாட்டில் வாழ வைத்துக்கொண்டிருப்பது தமிழ் பள்ளி. தமிழ் மொழியின்பால் காதலும் அக்கறையும் உள்ள இளம் பெற்றோர்களே தற்போது தங்களது பிள்ளைகளை தமிழ் பள்ளிக்கு அனுப்பிகொண்டிருக்கிரார்கள் என்றால் அதை மறுப்பதற்கும் ஒன்றுமில்லை. குறிப்பிட்ட தரம் வாய்ந்த தமிழ் பள்ளிகளின் பரிட்சை முடிவுகளின் காரணாமாகவும் சிலர் குறிப்பிட்ட அந்த பள்ளிகளுக்கு தங்களது பிள்ளைகளை அனுப்புவதில் ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள்…அதில் ஒன்றுதான் கிள்ளான் சிம்பாங் லீமா தமிழ் பள்ளி. அவர்கள் அடுத்தடுத்து வரும் தங்களது பிள்ளைகளை தொடர்ந்து தமிழ் பள்ளிக்கு அனுப்பவேண்டும் என்ற ஆர்வத்தை உணர்ச்சியை மட்டும் கிளறிவிட்டால் மட்டும் பத்தாது. இனிவரும் காலங்களில் நகர் புறங்களிலும் , அதன் அருகாமையிலும் அமைந்துள்ள தமிழ் பள்ளிக்கே மேற்கூறப்பட்ட காரணங்களின் அடிப்படையில் மாணவர்கள் சேர்க்கப்படுவார்கள் என்பது காலத்தின் கட்டாயம்.
இதன் அடிப்படையில் , பள்ளிகளின் வெளித்தொற்றம் , அதன் உள்ளே , வெளியே இருக்கின்ற வசதிகள் இவற்றை முதலில் சரிசெய்து ஈர்ப்பை ஏற்படுத்தினாலே இளம் பெட்றோர்கள் மத்தியிலே, மாணவர்கள் மத்தியிலே ஒரு நம்பிக்கையை ஏற்படும். பெட்றோர்கள் இருக்கின்ற இடம், வேலை செய்கின்ற இடம் இதனை வைத்தே இன்று பல பெட்றோர்கள் தங்களது பிள்ளைகளை பள்ளியிலே சேர்கிறார்கள். வசதி உள்ளவர்கள் தரமான பள்ளிகளுக்கு , தூரமாக இருந்தாலும் தேடிச்சென்று பிள்ளைகளை சேர்கிறார்கள்…இந்த சிந்தனையை மாற்றுவது என்பது குதிரைகொம்பு ! காலத்தின் கட்டாயமாக….இருகின்ற பள்ளிகளின் வெளித்தரத்தினை மாற்ற வேண்டும். பிள்ளைகளே அடிமட்டக் குறைவாக உள்ள பள்ளிகளை அருகிலுள்ள வசதியுள்ள , வசதி மேம்பாடு செய்யப்பட்ட மற்ற தமிழ் பள்ளிகளோடு இணைவதே அறிவார்ந்த முடிவு…பிள்ளைகளின் எண்ணிக்கையை மேம்படுத்த இதுவே சிறந்தது!
உதாரணத்திற்கு …523 பள்ளிகளில் 10,000 மாணவர்கள் படிப்பதைகாடிலும் 500 தமிழ் பள்ளிகளிலே 15,000 மாணவர்கள் படிப்பது தானே சாலச்சிறந்த இலக்கு!? தமிழ் பள்ளியிலே படிகின்ற மாணர்கள் எண்ணிக்கை கூடவேண்டும் ; நமது இலக்கு அதுதானே?
வாய்ப்பும் வசதியும் உள்ள அநேக தமிழ் பள்ளிகள் சிறப்பான தேர்சி விகிதத்தையும் , புறப்பாட நடவடிக்கைகளில் சிறந்து விளங்கிவருவதையும் மறுக்க இயலாது.
நகர் புறங்களில் மற்றும் சுற்று வட்டாரத்தில் உள்ள தமிழ் பள்ளிகளை மீம்படுதுவத்தின் வழி தோட்டப்புறங்களில் ஊசலாடும் பள்ளிகள் மூடப்படும் என்பது உண்மைதான், சில தலைமை ஆசிரியர்களின் பதவி காணாமல் போகும்தான்… ஆனால் வேலை போகாது. 20 பிள்ளைகள் உள்ள தமிழ் பள்ளியில் தலைமை ஆசிரியராக இருப்பதைக்காட்டிலும் 200 அல்லது 1500 பிள்ளைகள் படிக்கின்ற பள்ளியிலே துணை தலைமை ஆசிரியராக பொறுப்பேற்க ஆசிரியர்கள் முன்வர வேண்டும்….சம்பளம் குறையப்போவதில்லை!! ஒரு இனத்தின் அடையாளத்தை நிலை நிறுத்த இந்த ஆசிரியார் சமுதாயம் முன் வருமா? மொழிக்காக…இனத்திற்காக இதனை செய்வார்களா?
அண்ணா, நீங்கள் சொல்லுவது முற்றிலும் உண்மை, சில தலைமை ஆசிரியர்கள் எங்கே பதவி போய்விடுமோ என்றே , சின்னஞ்சிறு பள்ளிகளை அணைத்துக் கொண்டிருக்கின்றார்கள். தரமான பள்ளிக்கு மட்டுமே பிள்ளைகளை அனுப்புவோம் என்று பெற்றோர்கள் உறுதி எடுத்துக்கொண்டால் நிச்சயம் தமிழ்ப் பள்ளிகளின் தரம் உயரும். பெற்றோர்களும் முடிந்த மட்டும் பள்ளிகளுக்குச் சென்று பிள்ளைகளின் முன்னேற்றத்தை கண்கானிப்பது அவசியம்
எனக்கு தெரிந்து என் நண்பர்கள் எத்தனையோ பேர் இந்தியர் இயக்கங்களில் இருந்துகொண்டு தம் பிள்ளைகளை தேசிய பள்ளிகளுக்கு அனுப்புகின்றனர்.கேட்டால் தமிழ் பள்ளியில் 7 பாடங்களாம். தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு கல்வி கற்க கடினமாக இருக்கிறதாம். ஆனால் தேசிய பள்ளியில் பயின்றால் 5 பாடங்கள் தானாம்.சுலபாமாக கற்றுவிடுவார்களாம்.கேட்க காமடியாக இல்லை?
தமிழ் பள்ளிகளில் படித்தால் பிள்ளைகள் கெட்ட வார்த்தைகளை நிறைய கற்றுகொள்கிறார்களாம்.தேசிய பள்ளிகளில் இல்லையாம்.இது, இந்த முட்டாள்களின் கருத்து.
நமது எதிகாலத்தை நினைத்தால் மிகவும் வருத்தமாகவும் கவலையாகவும் இருக்கிறது.
என் தாய் மொழியை நான் பேசாமல் வேர் எந்த ஒரு வாய் பேசும் !
என் தாய் மொழியை நான் படிக்காமல் வேர் எந்த ஒரு நாய் படிக்கும் !
MIC கம்மனாட்டிகளில்நால்தான் நம்மின் இந்த இழிநிலை. எனக்கு சொல்லி சொல்லி சீ என்றாகிவிட்டது. என்று நாம் ஒற்றுமை அடைகிறோமோ அன்றுதான் நமக்கு விடிவு .
எதற்கெடுத்தாலும் ம.இ.காவை இழுக்காமல் கருத்து சொல்ல முடியாது போலும். தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர் எண்ணிக்கை அரசியல் சிக்கல் அல்ல. நாம் பிள்ளைகளை அனுப்பாவிட்டால் அரசு தேவையில்லை. பள்ளிகள் தானாக முடிக்கொள்ளும். இதில் அரசியல் கட்சிகளை குறை சொல்வதில் புண்ணியம் இல்லை. என் பிள்ளை என் விருப்பம். இந்த நாட்டில் ஒரு முன்மாதிரி தமிழ்ப்பள்ளியைக் காட்ட முடியுமா. ஆ ஊ என்றால் சிம்பாங் லீமாவை காட்டுகிறார்கள். 524இல் அது ஒன்று போதுமா? அங்கு மட்டும் என்ன நடக்குது. 400 மாணவர்களில் 60 பேர் 7 ஏ எடுப்பது என்ன சாதனையா. அங்கு 110 மாணவர்கள் ரிமூவ் வகுப்பிற்கு செல்லும் அவலம் உள்ளது. இப்படிதான் நம் பள்ளிகள் நிலைமை. சிலாங்கூரில் 90 பள்ளிகளில் ஒரு 9 பள்ளிகளை சிறந்தப் பள்ளிகளாக காட்ட முடியுமா? அரசாங்கம் எந்த ஆசிரியருக்காவது சம்பளத்தில் பிடித்தம் செய்ததா? தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களுக்கு இலவச கல்வி கொடுக்க மறுத்ததா? இல்லையே. சிலாங்கூரில் கட்டட வசதி இல்லாத பள்ளிகள் 10% குறைந்த அளவில்தான் இருக்கும். ஆனால் 90% பள்ளிகள் நல்ல கட்டடத்தில்தான் இயங்குகின்றன. ஆனால் என்ன சாதனை ஏற்பட்டது? எண்ணிக்கை முக்கியமல்ல நல்ல தரம்தான் முக்கியம்.
அண்ணா தாங்கள் கூறிய கருத்து அறிவார்ந்த கருத்து. சிந்திக்க வைக்கின்றது. ஒவ்வொரு மாவட்டத்தில் உள்ள பெற்றோர் ஆசிரியர் சங்கங்களின் தலைவர்கள் ஒருகிணைந்து தத்தம் பள்ளிகளில் எவ்வாறு மாணவர்கள் கல்வி மேம்பாட்டு திட்டங்கள் செயல்படுத்தலாம் என்று கூடி விவாதித்து செயல் திட்டங்கள் போட்டு நிறைவேற்ற பாடுபட வேண்டும். ஈப்போ, கிந்தா ஊத்தாரா பகுதி பெ.ஆ.ச. தலைவர்கள் இப்படி செயல்படுவதாக அறிகின்றேன். இதையே மற்ற மாவட்டங்கள், மாநிலங்களில் செயல்படுத்தலாமே. தமிழ் பள்ளிகள் முன்னேற வழிவகுக்குமே. பேராக்கில் 3 புதிய பள்ளிக்கூட கட்டடங்கள் கட்ட ஒதுக்கிய நிதியை அப்பள்ளிகளின் இயக்குனர் வாரியங்கள் விரைவாக செயல்பட்டு காரியத்தை முடித்தால். அடுத்த ஆண்டில் அதன் பலனைக் காணாலாம். அண்ணா கூறியது போல் செய்வார்களா? பார்ப்போம். பேராக்கில், மேலும் 2 புதிய தமிழ் பள்ளிகளை நிறுவ பேராசியர் இராஜேந்திரன் தலைமையில் பணிக்குழு அமைக்கப் பட்டுள்ளதாக அறிகின்றோம். இப்பணிக்குழுவின் உறுப்பினர்கள் எண்ணிக்கை போதுமானதாக இருக்கின்றதா என்று தெரியவில்லை. மத்திய மற்றும் மாநில அரசாங்க அலுவலகங்களில் வேலையை நகர்த்த தகுந்த நபர்களை இப்பணிக்குழுவில் சேர்த்துக் கொண்டு காலம் தாழ்த்தாமல் காரியத்தை முடிக்க வேண்டும். மானங்கெட்ட தமிழ்ப் பள்ளி ஆசிரியர்கள் யாரேனும் தத்தம் பிள்ளைகளை தமிழ் பள்ளியில் படிக்க சேர்க்கவில்லையானால், தயவு செய்து வேலையை ராஜினாமா செய்து விட்டுப் போங்கள். இல்லையேல் செம்பருத்தி வாசர்கள் மூலம் உங்கள் திருகுதாளங்கள் இணையத்தில் சிரிப்போ என்று சிரிக்க வைத்து விடுவோம். இது எச்சரிக்கையே. செயலில் இறங்கினால் நீங்கள் தூங்க மாட்டீர்கள்.
வாசகர்களுக்கு ஆவேசம் தலைக்கு ஏறுதுடா! இது தேவைதான். அறிவார்ந்த கருத்துக்கள் அலசி ஆராயும் பொழுது நன்மை பயக்கும் சிந்தனைகள் உதிர்க்கும். இது தேவையே.
தேனீ தலைவா! தங்கள் கருத்துக்கள் அனைத்தும் அற்புதம்,வாழ்க வளர்க!…………..
என் அருமை சகோதரர்களே, எந்த எண்ணிக்கை கூடவேண்டும்? தமிழ் பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கையா? அல்லது தமிழ் பள்ளிகளின் எண்ணிக்கையா? இரண்டுமே கூடினால் இவ்வுலகில் உங்களோடு சேர்ந்து மகிழ்ச்சியில் திளைப்பவர்களில் நானும் ஒருவன். ஆனால் தமிழ் பள்ளிகள் கூடி மாணவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்காமல் மூடப்டக்கூடிய சாத்தியம் வந்தால் நம் நெஞ்சம் நிச்சயம் வேதனையில் வேகும்.
தமிழ் பள்ளிகளிலே மாணவர்களை சேர்க்க தற்போது ரத்னவள்ளி அம்மையார் மற்றும் பத்திரிக்கை விநியோகஸ்தர்கள் சங்க தலவைர் டத்தோ முனியாண்டி மற்றும் சிலர் செய்து கொண்டிருக்கும் மகத்தான காரியத்திற்கு சரியான ஆதரவு நமது தலைவர்களிடமிருந்தும் சமுதாய இயக்கங்களிடமிருந்தும் போதுமான நிறைவான ஆதரவு கிடைக்கவில்லை என்ற செய்தியும் நமது நெஞ்சத்தை துளைக்கிறது. அப்படியே மாணவர்கள் எண்ணிக்கை கூடினாலும் பள்ளியிலே கூடுதல் மாணவர்களை தாங்கிக்கொள்ளும் வசதியும் , போதுமான ஆசிரியர்களும் உண்டா என்பதும் இன்னொரு கேள்வி!
இங்கே பல வாசகர்கள் கேட்கும் நிதர்சமான உண்மையான ஒரு கேள்வி…. ஒரு வசதியும் இல்லாத, ஒரு ஈர்ப்பும் இல்லாத , அன்னுடைய இருப்பிடத்திலிருந்தும் , வேலை செய்யும் இடத்திலிருந்தும் மிக தொலைவில் அமைந்துள்ள ஒரு மூலையில் இருக்கிற , மாணர்வர்கள் மிக மிக குறைவாக உள்ள இந்த தமிழ் பள்ளிக்கு , மாணவர்கள் இல்லாத பட்சத்தில் அந்த பள்ளி மூடப் பட்டுவிடுமே என்ற ஒரே காரணத்துக்காக எனது பிள்ளையை அங்கு அனுப்ப வேண்டுமா …? என்ற கேள்வி சாதரண பெற்றோர்கள் மத்தியில் எழுவது நியாயமான ஒன்றே . தனது பிள்ளை ஒரு ‘தரமான – நல்ல பள்ளியிலே’ படிக்க வேண்டும் என்று நினைப்பது எந்த வகையிலும் குற்றமாகாது. ஆனாலும் அந்த நல்ல – தரமான பள்ளி ……. தமிழ் பள்ளியாக இருக்க வேண்டும். அந்த தரமான தமிழ் பள்ளிகளை உருவாகத்தான் , உருவாக்கத்தான் நமது ஆக்கச் சக்தியை ஒன்று திறட்டவேண்டும். இந்தகைய பள்ளிகளில் மாணவர்கள் தானாகவே வந்து சேர்வார்கள். பெற்றோர்கள் நம்பிக்கை கூடும், தரமான மான தமிழ் பள்ளிகளின் எண்ணிக்கையால் தரமான தமிழ் பள்ளி மாணவர்கள் கூடுவார்கள். வீடு வீடாக சென்று தமிழ் பள்ளியிலே மாணவர்கள் சேருங்கள் என்ற போராட்டமே தேவையில்லை !!
காலத்தின் கட்டாயமாக, ப்ரோலாரத்தை நாடி வாழ்கையை மேம்படுத்திக்கொள்ள தோட்டத்திலிருந்து நகர் புறங்களுக்கு மாறியதன் வழி தோட்டப் பள்ளிகளில் மாணவர்கள் குறைந்து போயினர் என்பது தெளிவான ஒரு விஷயம். பத்து பதினைந்து மாணவர்களோடு இன்று சில தமிழ் பள்ளிகள் ஊசாலாடிகொண்டிருப்பதும் அனைவருக்கும் புரிந்த ஒரு விஷயம். இந்த பள்ளிகளை காப்பாற்ற ஒரே வழி அங்கு மாணவர்கள் கூடவேண்டும்…எப்படி இது சாத்தியமாகும்? நகர் புறத்திலுள்ள , சுற்று வட்டாரத்தில் உள்ள பெற்றோர்களிடம் தங்களது பிள்ளைகளை மாற்றி தோட்டபுறத்தில் உள்ள பள்ளிகளுக்கு அனுப்புங்கள் , இல்லேயேல் அங்குள்ள தமிழ் பள்ளிகள் மூடப்பட்டுவிடும் என்று அறைகூவல் விடுத்து, தமிழ் உணர்வை கிளறிவிட்டு பெற்றோர் மனதை மாற்ற இயலுமா? இது சாத்தியமாகுமா? பள்ளியை காப்பாற்றியே ஆகவேண்டும் என்ற வேட்கையில், தூரமாக இருந்தாலும், வசதிகள் மிக குறைவாக இருந்தாலும் தோட்டப்புறத்தில் உள்ள அந்த பள்ளிக்கு பெற்றோர்கள் பிள்ளைகளை மாற்றுவதற்கு நிதர்சன வாய்புகள் உண்டா? இந்த மாதிரியான , உண்மை நிலவரத்தின் அடிபடையில் சிந்திக்கும் பொழுது, முதலில்….. நமது பிள்ளைகளை தமிழ் பள்ளிக்குத்தான் அனுப்ப வேண்டும் என்ற முதலில் மாறாத நிலைத்தன்மை வேண்டும்! அடுத்து தரமான தமிழ் பள்ளிகளில் பிள்ளைகளை சேர்க்க வேண்டும். அந்த தரமான தமிழ் பள்ளிகள் உருவாக நாமே தடைகல்லாக இருக்ககூடாது. தரமான தமிழ் பள்ளிகளை உருவாகினால் மாணர்கள் எண்ணிக்கை தானாகவே பன்மடங்காகும்…இதை எந்த கொம்பனாலும் தடுக்க இயலாது!
மீண்டும் சொல்கிறேன்.. நமது இலக்கு தமிழ் பள்ளியிலே மாணவர்கள் அதிகரிக்க வேண்டும்…இதுவே நமது தாய்மொழியை காக்க எடுக்கும் அறிவார்ந்த நடவடிக்கையாகும். ஊசலாடிகொண்டிருக்கும் பள்ளிகளை காக்கவேண்டும் என்பது ஒரு போராட்டமாக இருந்தாலும் அந்த பள்ளிகளிலே மாணவர்கள் சேருவதற்கு வசதிகள் , அந்த பள்ளியை தொடந்து வாழ வைக்க போதுமான பெற்றோர்கள் அந்த வட்டாரத்தில் இருகிறார்களா..? தொடர்ந்து அங்கிருப்பார்களா ? என்ற சாத்தியக் கூருகளையும் ஆராயவேண்டும். அப்படி அந்த சாத்தியகூறுகள் இல்லாத பட்சத்தில் ஊசலாடிக் கொண்டிருக்கும் பள்ளிகளை அருகிலுள்ள மற்ற தமிழ் பள்ளிகளோடு இணைப்பதே அறிவார்ந்த செயலாக இருக்க முடியும். அப்படி நேருகையில் எண்ணிக்கையில் தமிழ் பள்ளிகள் குறைவதை தடுக்க முடியாது என்றாலும் தரமான தமிழ் பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை நிச்சயமாக அதிகரிக்கும் .
மனோவியல் ரீதியில் பள்ளிகளில் ஈர்ப்புசக்தி அங்குள்ள வசதிகளையும் அங்குள்ள தரமான நடவடிக்கையை பொறுத்தே அமைகிறது . மாணவர்களுக்கு ஏற்ற கற்றல் கற்பித்தலை தமிழ் பள்ளி ஆசியர்களைவிட மற்றவர்கள் சிறப்பாக தர இயலாது என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை உடையவன் நான். ஆனால் அந்த தமிழ் பள்ளி ஆசிரியர்களுக்கும் நல்ல தரமான கற்பித்தல் வசதிகள் இல்லையென்றால் அவர்களும் அங்கெ தோற்றுப்போவார்கள். சிறப்பான கற்றலுக்கு உகந்த வசதிகளை தரக்கூடிய தமிழ் பள்ளிகள் அமைந்தால் நிச்சயம் மேலும் தரமான மாணவர்களை அவர்கள் உருவாக்க வாய்ப்புண்டு. உண்மையான நிலவரம் என்னவெனில் தமிழ் பள்ளியிலே மாணர்கள் எண்ணிக்கை குறைகிறது என்பதுதான், சில தமிழ் பள்ளிகள் மூடப்படும் பட்சத்தில் மாணவர்களை வேறு மொழி பள்ளிக்கு போவதுதான் நமது மொழிக்கு ஆபத்து… ஆனால் அவர்கள் வேறு தமிழ் பள்ளிக்கு போவது மொழிக்கு நன்மை. ஆகவே இங்கே நமது போராட்டம் என்னவெனில்…தமிழ் பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை கூடவேண்டும்..அந்த உன்னத போராட்டத்தில் பள்ளிகளை இணைக்கவேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்பட்டால் அதற்கு நாம் தடைகல்லாக இருக்ககூடாது.