790,186 மலேசியர்கள்பல்வேறு குற்றங்களுக்காக நாட்டைவிட்டு வெளியேற முடியாதபடி கருப்புப்பட்டியலில் இடம்பெற்றிருக்கிறார்கள் எனக் குடிநுழைவுத்துறை தலைவர் முஸ்டபார் அலி கூறினார்.
இவர்களில் 447,890 பேர் தேசிய உயர்க்கல்விக் கடனைத் திருப்பிச் செலுத்தாதவர்கள்.
138,028 பேர் திவால்துறையால் கருப்புப்பட்டியலிடப்பட்டவர்கள். 107,884 பேர் வருமான வரி வாரியத்தின் கருப்புப்பட்டியலில் உள்ளவர்கள்.
ஊழியர் சேமநிதி வாரியமும்(இபிஎப்) 7024 பேரைக் கருப்புப்பட்டியலிட்டு வைத்துள்ளது. சுங்கத்துறை 6,091 பேரை, குடிநுழைவுத்துறை 1,543 பேரை.
வெளிநாடு செல்வோர் தங்கள் பெயர் கருப்புப்பட்டியலில் உள்ளதா என்பதை விமான நிலையத்திலேயே தெரிந்துகொள்ளலாம். அதற்கான வசதி செய்து கொடுக்கப்பட்டிருப்பதாக முஸ்டபார் கூறினார்.
“கேஎல்ஐஏ விமான நிலையத்தின் புறப்பாட்டு மண்டபத்தில் மூன்று கணிப்பொறிகளை வைத்துள்ளோம். இன்னும் ஒரு மாதத்துக்குள் கேஎல்ஐஏ2-இலும் பல கணிப்பொறிகள் வைக்கப்படும்”, என்றாரவர்.
இதில் எத்தனை பேர் அரசியல் வாதிகள்- எத்தனை பேர் பணக்காரன்கள்? பெயரை வெளி விடலாமே?
இதில் என்ன பெருமை இருக்கிறதோ தெரியவில்லை…
உயர்கல்வி முடிந்து வேலையில் அமரும் மாணவர்களை வாழ்நாள் கடன்காரர்களாக்குவதிலும் திவாலானவர்களாக அறிவிப்பதிலும் என்ன பெருமை இருக்கிறது?
மாணவர்கள் படித்து முடிந்தது வேலைக்கு அமர்ந்ததும் அவர்களுக்கென்று கமைகள் இருக்கின்றன. பெற்றோரை கவனிக்க வேண்டும் உடன் பிறந்தவர்களுக்கும் உதவ வேண்டும். வேலைக்கு செல்ல கார், அல்லது மோட்டார் சைக்கிள் வாங்க வேண்டும். வீடு தேவை இவற்றின் கடனை எல்லாம் அடைத்து மீதம் உள்ளதில் சாப்பிட வேண்டும். இதுவும் போக அவர்கள் கடன் வாங்கும் நிலையில் இருக்கும்போது உயர்கல்வி கடனை எப்படி அடைக்க முடியும்?
பாலர் பள்ளித் தொடங்கி உயர்கல்வி வரையில் இலவச கல்வி கொடுக்க வேண்டிய நிலையில் ஒரு நாட்டில் பாலர் பள்ளிக்கே மாதம் 400 வெள்ளி தேவைப்படுகின்றது. இந்த லட்சணத்தில் 4 வயதிலேயே பிள்ளைகளை பாலர் பள்ளிக்கு அனுப்பச் சொல்லி பரிந்துரை வேறு. என் வயதுக்கு நான் பாலர் பள்ளிக்குச் சென்றதே இல்லை. ஆனாலும் வாழ்க்கையில் நான் வெற்றி பெற்றிருக்கிறேன் என்றால் அப்போது இருந்த கல்வி முறை அப்படி…அப்படியானால் கறிக்கும் உதவாத இந்த கல்விமுறை எதற்கு? அரசியல்வாதிகளே… கல்வியாளர்களே, பெற்றோர்களே கொஞ்சம் மாத்தி யோசித்துத்தான் பாருங்களேன்.