ப. இராமசாமி ,தலைவர், உரிமை

அரசியல் சுதந்திரம் கிடைத்து 68 ஆண்டுகள் ஆன பின்பும் நாட்டின் தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் நிலைமைகள் முன்னைவிடவும் மோசமாகிவிட்டன.

நகர்ப்புற தொழிலாளர்கள் தங்கள் பணியிடங்களில் வாழ்வதில்லை, ஆனால் கிராமப்புறம் அல்லது புறநகர்ப்புறத்தில் உள்ள தோட்டத் தொழிலாளர்களின் நிலைமை மோசமானதாக உள்ளது.

நகர்மயமாதல் மற்றும் வர்த்தகமயமாதலின் காரணமாக, வீட்டு உரிமையின்றி, தொழிலாளர்கள் தங்களது பணியிடங்களிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டனர்.

ஆயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்கள், தோட்ட நிலங்கள் வர்த்தக நிறுவனங்களுக்கு விற்றுவிடப்பட்டதன் விளைவாக, குறைந்த அல்லது எவ்வித இழப்பீடுமின்றி வெளியேற்றப்பட்டனர்.

தோட்ட நிலங்கள் விற்றுவிடப்பட்டதனால், தொழிலாளர்கள் தங்கள் பெற்றோர், பாட்டி-தாத்தா மற்றும் முற்பெருங்குடிகள் வாழ்ந்த வீடுகளை விட்டு வெளியேற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

1973-ல் நிறுவப்பட்ட துன் ரசாக் வீட்டு உரிமை திட்டம், விரிவான மற்றும் பரந்த பயன்பாட்டிற்கு சட்ட ரீதியான அமலாக்கத்தைப் பெறவில்லை.

மிகக் குறைந்த தோட்டங்களே அந்தத் திட்டத்தை செயல்படுத்தின. செலாங்கூரின் பத்தாங் பெர்ஜுன்தாயில் உள்ள தென்னமரம் தோட்டமே முதலாவதாக இதை நடைமுறைப்படுத்தியது.

1970-களிலும் 1980-களிலும், நாட்டில் 3,000-க்கும் அதிகமான தோட்டங்களில், சிலவற்றில் மட்டுமே இந்த வீட்டு உரிமை திட்டம் அமல்படுத்தப்பட்டது.

நகர்மயமாதல், வர்த்தகமயமாதல், தோட்ட நிலங்கள் உள்ளூர் நிறுவனங்களுக்கு விற்பனை செய்யப்பட்டமை மற்றும் முக்கியமாக சட்டமன்றத்தில் வீட்டு உரிமை வழங்கலை கட்டாயப்படுத்தும் அரசியல் விருப்பமின்மை ஆகியவை தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் நலன்களுக்கு எதிராக செயல்பட்டன.

தோட்டத் தொழிலாளர் வர்க்கம் தமிழர் இனத்துடன் அடையாளப்படுத்தப்பட்டதால், மலாய் ஆதிக்கப் பாகுபாடு கொண்ட கூட்டாட்சி மற்றும் மாநில அரசுகளுக்கு தொழிலாளர்களின் நலன்களைப் பாதுகாக்கும் ஆர்வமோ விருப்பமோ இல்லை.

தோட்டத் தொழிலாளர்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்திய தேசிய தோட்டத் தொழிலாளர் சங்கம் (NUPW) பயனற்ற ஒன்றாக இருந்தது.

பலவீனமான மஇகா, பயனற்ற அரசியல் கட்சியாகவும், பாரிசானில் அம்னோவின் அரசியல் உதவியை நம்பியிருந்ததால், தொழிலாளர்களுக்கான கட்டாய வீட்டு உரிமைச் சட்டத்தை கொண்டு வர எதையும் செய்ய முடியவில்லை.

மாற்று வழியாக, 1960 மற்றும் 1970-களில், மஇகா தலைவர் வி.தி. சம்பந்தன், தேசிய நில நிதி கூட்டுறவு சங்கம் (NLFCS) என்ற பெயரில் கூட்டுறவு சங்கத்தை உருவாக்கினார். இதன் மூலம் தொழிலாளர்கள் விற்பனைக்கு வந்த தோட்ட நிலங்களை வாங்க முடிந்தது.

ஒவ்வொரு தொழிலாளரும் குறைந்தது RM10 பங்கினைச் செலுத்தச் செய்ததன் மூலம், NLFCS ஆயிரக்கணக்கான ஏக்கர் தோட்ட நிலங்களின் உரிமையாளராக ஆக்கியது.

இயல்பாக, இந்த வெற்றிகரமான கூட்டுறவு திட்டத்தின் கீழ், பங்குதாரர்களாக தொழிலாளர்களே நிலங்களின் உரிமையாளர்களாக ஆனார்கள்.

ஆனால், பின்னர் இந்தத் திட்டம் தொழிலாளர்களுக்கு உண்மையில் உதவியதா என்பது இன்னும் கேள்விக்குறியாகவே உள்ளது.

இன்று, முன்னாள் தோட்ட நிலங்களில் பல, நகர அபிவிருத்தி நிறுவனங்களுக்கோ அல்லது மாநில கட்டுப்பாட்டிலுள்ள தோட்ட நிறுவனங்களுக்கோ விற்கப்பட்டுள்ளன.

பல்வேறு மாநிலங்களில், முன்னாள் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் இன்னும் தங்கள் முன்னாள் முதலாளிகளின் வீடுகளில் வசிக்கிறார்கள்.

புதிய உரிமையாளர்கள், அந்த வீடுகளை காலி செய்யும்படி தொழிலாளர்களுக்கு சட்ட அறிவிப்புகளை அனுப்புகிறார்கள். அவர்களுக்கு தொழிலாளர்களின் நலன்களைப் பற்றி எந்த சட்டப் பொறுப்பும் இல்லை.

இதுவே, பி.எஸ்.எம் கட்சி கட்டாயமாக வீட்டு உரிமை திட்டத்தை நாடாளுமன்றத்தில் சட்டமாக கொண்டு வர வேண்டும் என்ற யோசனையை முன்வைத்ததற்குக் காரணம். அந்தச் சட்டம் பின்னோக்கி அமல்படுத்தப்படுமா என்பது தெளிவாக இல்லை.

அரசுக்குக் கூட அந்த யோசனையை முன்வைப்பதற்கே, PSM தலைவர்கள் கடும் எதிர்ப்பைச் சந்தித்தனர்; இதனால் மோதலும், தலைவர் எஸ். அருட்செல்வன் கைது செய்யப்பட்ட சம்பவமும் நடந்தது.

பினாங்கில் நிபோங் தெபாலில் உள்ள டிரான்ஸ்கிரியான் தோட்டம் 1870-களின் இறுதியில் நிறுவப்பட்டது. பின்னர் காலப்போக்கில் உரிமை மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன.

தற்போது, 80-க்கும் மேற்பட்ட முன்னாள் தொழிலாளர்களும், அவர்களது குடும்பங்களும் பழைய குடியிருப்புகளில் வசித்து வருகின்றனர்.

சமீபத்தில், தோட்ட உரிமையாளர் குடும்பங்களை வெளியேற்றும் நோட்டீஸ்களை அனுப்பியுள்ளார்.கட்டாயச் சட்டமின்றி, தொழிலாளர்கள் சட்ட ரீதியாக எந்த அடிப்படையும் இல்லாமல் சிக்கித் தவிக்கின்றனர்.

ஆனால், பினாங்கு அரசு, அந்த வீடுகள் அமைந்துள்ள நிலத்தை கையகப்பற்றுவதன் மூலம் வீட்டு பிரச்சினையைத் தீர்க்க முடியும்.

முன்பு லாடாங் சுங்கை கெச்சிலில் தொழிலாளர்களுக்கான வீடுகளுக்காக நிலம் கைப்பற்றியபோல, அதையே டிரான்ஸ்கிரியான் தோட்டத்திலும் செய்ய முடியும்.

ஆனால், மாநில அதிகாரிகள், உரிமையாளரின் வழக்கின் வலிமையைச் சுட்டிக்காட்டி, குதிரைக்கு முன்னால்  வண்டியை வைப்பது போன்ற அரசியலில் ஈடுபடக்கூடாது.

பினாங்கில் மக்களுக்கு சேவை செய்கிறோம் என்று பேசுவதால் எந்தப் பயனும் இல்லை; தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் அடிப்படை உரிமைகள் சட்டப்பூர்வம் மற்றும் நடைமுறை என்ற பெயரில் மறைமுகமாக கைவிடப்பட்டால் என்ன வகையான சேவை இது?

முன்னர் பினாங்கில், மாநில அரசு தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கான வீட்டு உரிமை வழங்குவதற்கு முன்வந்த சம்பவங்கள் இல்லை எனச் சொல்வது உண்மையல்ல.