இது ஈழத்தமிழர் குணா கவியழகன் எழுதிய ‘நஞ்சுண்ட காடு’ நாவலில் வரும் வரிகள்.

அவருடனான உரையாடலும் இப்படியானதாகத்தான் இருந்தது. ‘குணா கவியழகனின் படைப்புலக ஆய்வரங்கு’ நிகழ்வுக்காக நெதர்லாந்திலிருந்து, சென்னை வந்தவரை தொடர்பு கொண்டேன். ‘இலக்கியம் பேசுவதாக இருந்தால் நாம் எப்போது வேண்டுமானாலும் சந்திக்கலாம். ஆம், எனக்கு இலக்கியம் தவிர பேச வேறொன்றுமில்லை. சம்மதமா…?’ என்றார்.

உடனே சம்மதித்தேன். குணா அவருடைய நாவல்களிலேயே அரசியல் பேசுபவர். ஆகவே, நிச்சயம் அது வெறும் இலக்கிய உரையாடலாக மட்டும் இருக்காது என்று நம்பியதால் சம்மதித்தேன்.

உங்களுக்கு குணா யாரென்று நான் முன்கூட்டியே கூறிவிட்டால், இந்த பேட்டியை படிக்க வசதியாக இருக்கும். ‘குணா கவியழகன்’ ஈழத்தமிழர். இந்த இன அடையாளம் மட்டும் அவருடையதல்ல.

நஞ்சுண்டகாடு, விடமேறிய கனவு, அப்பால் ஒரு நிலம் என மூன்று நாவல்களை எழுதியவர். ஊடகவியலாளர். தன் நாவல்கள் மூலம் விடுதலைப் புலிகளையும் நேர்மையாக விமர்சனம் செய்தவர். இப்போது புலம்பெயர்ந்த தமிழர் என்ற அடையாளத்துடன் நெதர்லாந்தில் வசித்து வருபவர்.

வெயில் கக்கும் ஒரு முன்பகலில், சென்னை பெருமழையில் மோசமாக பாதிக்கப்பட்ட இடம் ஒன்றில் அவரைச் சந்தித்தேன். ஆனால், இப்போது அதற்கான எந்தவொரு வடுவையும் அந்தப் பகுதி சுமந்திருக்கவில்லை. ஆனால் குணா கவிழயகன், போர் ஏற்படுத்திய அனைத்து வடுகளையும் சுமந்திருக்கிறார். இனி அவருடனான உரையாடல்…

எளிய செய்திகளுடன் இந்தப் பேட்டி அமைய வேண்டும். அதனால் ஒரு தட்டையான கேள்வியுடனே இந்தப் பேட்டியைத் தொடங்குகிறேன். எது உங்களை நாவல் எழுத தூண்டியது?

மென்மையாகச் சிரிக்கிறார். ’’எனக்கு இலக்கியம் அவ்வளவு பரிச்சயம் இல்லை. நான் வன்னி யுத்தத்திற்கு பின்பு அமெரிக்காவின், ’ஆசிய மறுசீராக்கல் கொள்கை’ குறித்து ஒரு ஆய்வுக் கட்டுரை எழுதினேன். அதன் நீட்சியாக வேண்டுமானால் என் முதல் இலக்கிய நூலான ‘நஞ்சுண்ட காடு’ நாவலைச் சொல்லலாம். யோசித்தால், அதற்கு இன்னொரு முக்கிய காரணமும் இருக்கிறது.

என் நாவல்கள் என் வலிகளுக்கான வடிகால். அதை எனக்கான உளச் சிகிச்சையாக நினைக்கிறேன். போர் தந்த வலிகளிலிருந்து மீள எனக்கு எழுத்து நல்ல சிகிச்சையாக இருக்கிறது. அந்த சுய சிகிச்சை நாவலாக உருமாறி உள்ளது. இன்னும் சொல்லப் போனால், நான் எழுதப் போகும் ஒரு முக்கியமான நாவலுக்கான பயிற்சியாகத்தான் இந்த மூன்று நாவல்களையும் பார்க்கிறேன்.

புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால், உங்கள் முதல் நாவலான நஞ்சுண்டகாடுவில் விடுதலைப் புலிகள் மீதும் விமர்சனம் செய்து இருந்தீர்கள் அல்லவா?

ஆம். நான் எழுதுவதென்று முடிவெடுத்தவுடனே ஒரு விஷயத்தில் திடமாக இருந்தேன்… அது சமரசமற்றதாக இருக்க வேண்டுமென்று. அதனால் அவர்கள் செய்த பிழைகளையும் நான் விமர்சனம் செய்திருந்தேன். இந்தக் காரணத்தால் நான் எதிர்கொண்ட விமர்சனங்கள் கொஞ்சம் நஞ்சமல்ல. ஆனால், நான் என் எழுத்தில் இன்னும் உறுதியாக இருக்கிறேன்!

இறுதியாக நடந்த இன அழிப்பு போரை நீங்கள் தவிர்த்து இருக்கலாம் என்று எண்ணியதுண்டா…? போருக்கு காரணம் புலிகளின் ராஜதந்திர தோல்வி என்று கூறலாமா?

ஒன்றைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள். ஈழ மக்கள் என்றுமே போரை விரும்பியதில்லை. உலக நாடுகளின் இராஜதந்திர விளையாட்டில் ஈழம் சிக்கி, சின்னாபின்னமானது.

இந்த போரை விரும்பியது சீனா, அது சிங்கள அரசிற்கு துணை நின்றது. நியாயமாக சீனாவின் அரசியல் எதிரிகளான இந்தியாவும் அமெரிக்காவும் புலிகளின் பக்கமல்லவா இருந்திருக்க வேண்டும். ஆனால், அப்படி நடக்கவில்லை.

சீனாவின் பிடி இலங்கையில் இறுகக் கூடாது என்று இந்தியா நினைத்தது. அதுவும் இலங்கை அரசின் பக்கம் நிற்கிறது. ஆசிய கண்டத்தில் இந்தியாவை பகைத்துக் கொள்ள அமெரிக்கா விரும்பவில்லை. அதுவும் இந்தியாவின் நிலைப்பாட்டையே ஆதரிக்கிறது.

ஆனால், புலிகள் தோற்கடிக்கப்படவேண்டும் என்று மட்டும்தான் அமெரிக்கா விரும்பியது. அவர்கள் அழித்தொழிக்கப்பட வேண்டுமென்பது இந்தியாவின் விருப்பமாக இருந்தது.

இந்தியாவின் இனப் பகைதான் இந்த இனப் படுகொலைக்கு துணை நின்றதற்கு காரணம் என்கிறார்களே இங்குள்ள தமிழ் தேசியர்கள்?

இல்லை. இந்தியா துணை நின்றதற்கு காரணம் புவிசார் அரசியல் மட்டுமே!

அப்படியானால், இது புலிகளின் இராஜதந்திர தோல்விதானே?

இது அவர்களின் இராஜதந்திர தோல்வி மட்டுமல்ல. முள்ளிவாய்க்கால், அனைத்து நாகரீக சமூகத்தின் தோல்வி. போரில், போர் குற்றம் நடந்ததாக சொல்கிறார்கள். ஆனால் இந்தப் போரே குற்றம்தான்.

அமைதி உடன்பாட்டில் இருக்கும் ஒரு சமூகத்தின் மீது போரை திணித்தது யார்?  இது மோசமான முன்னுதாரணம் அல்லவா?  இனி எந்தப் போராட்ட இயக்கமாவது, இவர்கள் கொண்டு வரும் அமைதி ஒப்பந்தத்தை நம்புமா?

காங்கிரஸ் இல்லாமல் வேறு கட்சி மத்தியில் இருந்திருந்தால், இவ்வளவு அழிவுகள் ஏற்பட்டு இருக்காது என்று சொல்லலாமா?

இல்லை. நிச்சயம் இல்லை. இது இந்தியாவின் நிலைப்பாடு!

புலிகள் பல முறை இந்தியாவுடன் நேசக்கரம் நீட்டியும், இந்தியா அவர்களை நம்ப மறுக்க காரணமாக நீங்கள் எதை நினைக்கிறீர்கள்?

ஆரம்பத்தில் சில தவறுகள் நடந்தது. அப்போது புலிகள் அரசியல் முதிர்ச்சி அடைந்திருக்கவில்லை. ஆனால், பின்பு அவர்கள் புரிந்து கொண்டார்கள், இந்தியா இல்லாமல் ஒரு தீர்வு கிடைக்காது என்பதை…

ஆனால், இந்தியாவோ, புலிகளின் தனி ஈழக் கோரிக்கையை, தமிழ் அகண்ட தமிழ்த் தேச பேரரசிற்கான கோரிக்கையாக பார்த்தது. அதனால், அவர்கள் அதை ஆதரிக்கவில்லை; அதை முன்னெடுத்த புலிகளையும் ஆதரிக்கவில்லை. இப்போதும் நாங்கள் இந்தியாவையே நம்புகிறோம், இந்தியா இல்லாமல் ஒரு தீர்வு இல்லை!

ஒரு காலத்தில் எம்.ஜி. ஆரின் முயற்சியால், இந்தியா ஒரு தீர்வை முன் வைத்தது. இலங்கையின் வடகிழக்கை ஒன்றிணைத்து தனி மாகாணமாக்கி, அதற்கு பிரபாகரனை முதல்வர் ஆக்குவது. அதை அவர்கள் ஏற்றுக் கொண்டிருந்தால், இந்த அழிவை தவிர்த்து இருக்கலாம் அல்லவா?

நிச்சயம். நான் இராஜதந்திர தோல்வி என குறிப்பிட்டது இதைத்தான். அப்போது அதை ஏற்றுக் கொண்டிருந்தால், நாங்கள் அரசியல் செய்வதற்கு, எங்கள் கோரிக்கைகளை அனைத்து சமூக மக்களிடம் எடுத்துச் செல்வதற்கு ஒரு வாய்ப்பாக இருந்திருக்கும். அதை மறுத்ததன் மூலம், அந்த வாய்ப்பு முற்றாக அழிக்கப்பட்டுவிட்டது.

புலிகள் போர் வெற்றியில்தான் அதிகம் கவனம் செலுத்தினார்கள். அரசியல் தளத்தில் கவனம் செலுத்த தவறிவிட்டார்கள். இவர்கள் இரண்டிலும் கவனம் செலுத்தி இருந்தால், பல தோல்விகளை தவிர்த்து இருக்கலாம்!

சரி. இப்போது ஈழமக்களுக்கு எது தீர்வாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?

வடகிழக்கை இணைப்பது. போலீஸ், வருவாய் போன்ற அதிகாரங்களை மையப்படுத்தாமல். அதைப் பகிர்ந்தளிப்பது!

அதாவது, இந்தியாவில் உள்ள மாநில அமைப்பு போல்?

ஆம். அதுதான் தீர்வென்று நம்புகிறேன்!

தனி ஈழக் கோரிக்கையை முன்னிறுத்தி மீண்டும் அங்கொரு போர் மூள வாய்ப்புள்ளதா?

நிச்சயமாக இல்லை. எக்காலத்திலும் போர் மூள வாய்ப்பில்லை. ஆனால், போர் மட்டுமே முடிந்து விட்டது; போராட்டங்கள் முடியவில்லை. தன்னாட்சி உரிமைக்கான அரசியல் போராட்டங்கள் தொடரும்.

அங்குள்ள தமிழ் மக்களும் அரசியல் விழிப்புணர்வுடன் இருக்கிறார்கள். தங்களது கூட்டு உரிமைக்காக இன்னும் போராடி வருகிறார்கள். அதனால்தான் தமிழ் தேசியக் கட்சிகள் தேர்தலில் வெற்றி பெறுகின்றன!

உங்கள் கோரிக்கையை ஏற்க ராஜபக்‌ச முன் வந்தால் அவரை ஆதிரிப்பீர்களா?

நிச்சயமாக!

என்ன?

ஆம். போர் எதிரி. அரசியல் எதிரியாக இருக்க வேண்டியது இல்லை. இதற்கு நம் கண் முன்னால் இருக்கும் உதாரணம் ஜப்பான். இரண்டாம் உலகப்போர் முடிந்ததும், அவர்கள் கூட்டு சேர்ந்தது, அவர்கள் மீது அணுகுண்டு வீசிய அமெரிக்காவுடன்!

போர் நடந்த போது, தமிழக மக்கள் மீதும், ஈழ ஆதரவு தலைவர்கள் மீதும், போராளிகளின் பார்வை எப்படி இருந்தது?

நாங்கள் தமிழக மக்களை மட்டுமே முழுமையாக நம்பினோம். என்றுமே தலைவர்களை இல்லை. எங்களுக்கு அவர்களின் நிலையையும் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவர்களுக்கு தமிழக அரசியலை தாண்டித்தான், ஈழம் எல்லாம்… அதற்காக எங்களையும் அவர்கள் பயன்படுத்திக் கொண்டார்காள். அதையும் நாங்கள் உணர்ந்தே இருந்தோம்.

அரசியல் தலைவர்களுக்கு ஈழ மக்கள் மீது உண்மையான கரிசனம் இருந்திருந்தால், இங்கு அகதி முகாமில் இருக்கும் ஈழ மக்களுக்கும் அவர்கள் ஆதரவுக் கரம் நீண்டு இருக்க வேண்டும் அல்லவா… ஆனால், உண்மை நிலவரம் அப்படி இல்லையே..!

வேறு எப்படி உங்கள் இலட்சியங்களை அடைவது சாத்தியம் என நினைக்கிறீர்கள்?

எங்கள் படகுக்கு நாங்கள் தான் துடுப்பு போட வேண்டும். எங்கள் பிள்ளையை நாங்கள் தான் பெற்றெடுக்க வேண்டும்!

சரி. இந்த கேள்வி இல்லாமல் பேட்டி முற்றுப்பெறாது… எனக்கு தனிப்பட்ட முறையில் இந்த கேள்வியை கேட்பதில் உடன்பாடில்லை… பிரபாகரன் இன்னும் உயிரோடு இருக்கிறாரா?

நான் இந்த சந்தேகத்தை கிளப்புவதே இந்திய அரசு என்றுதான் நினைக்கிறேன். அவரின் தியாகம் முக்கியமானது. அவர் இறந்து விட்டார் என போரை நடத்திய இலங்கை அரசே சொல்லிவிட்டது.

இவர்கள் இப்படி ஒரு சந்தேகத்தை கிளப்ப காரணம், ’பிரபாகரன் இறந்து விட்டார்’ என்று அவர்கள் அறிவித்தால், விடுதலைப் புலிகள் மீதான தடையை நீக்க வேண்டும். ராஜீவ் கொலை வழக்கை முடிக்க வேண்டும். அப்படி அந்த வழக்கு முடியும் பட்சத்தில், அந்த வழக்கில் தண்டனை பெற்ற பேரறிவாளன் உள்ளிட்டவர்களின் விடுதலை சாத்தியம் ஆகும். அதை இந்தியா விரும்பவில்லை.

இதை தவிர்க்கவே இந்திய அரசு ஒரு குழப்ப நிலையை உண்டாக்கி, பிரபாகரனை உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்க முனைகிறது என நினைக்கிறேன்.

இந்த இந்திய அரசின் இராஜதந்திரத்திற்கு, இங்குள்ள தமிழ் ஈழத் தலைவர்கள், தெரிந்தோ, தெரியாமலோ பலிக்கடா ஆகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்!’’ என்றவர் பெருமூச்சோடு சாய்ந்து அமர்ந்து கொள்கிறார்.

சின்ன இடைவேளைக்குப் பின் சன்னமான குரலில் சொல்கிறார்.

நான் அரசியலே பேசக் கூடாது என்றுதான் நினைத்தேன். ஆனால், நீங்கள் அது போன்ற கேள்விகளையே கேட்டதால், பேச வேண்டியதாகிவிட்டது. நான் இப்போது தீவிர அரசியலில் இல்லை,

இலக்கியம் மட்டுமே என் பணி. அதிலேயே இயங்க விரும்புகிறேன்!

ஒரு அழுத்தமான கைக்குலுக்கலுடன் விடைபெற்றேன்.

-http://www.tamilwin.com