“வடக்கு கிழக்கில் (வடக்கு கிழக்கிலும்) ஒரு கட்சி ஏகபோகம் உடைந்து, இரு கட்சித் தடம் ஒன்று உருவாகியிருக்கின்றது.

இரு கட்சி ஜனநாயகத்தை நோக்கி தமிழ்ப் பரப்பு நகர்கிறது…” என்று அரசியல் ஆய்வாளர் நிலாந்தன் குறிப்பிட்டிருக்கின்றார். யாழ்ப்பாணத்தில் கடந்த சனிக்கிழமை இடம்பெற்ற சிரேஷ்ட அரசறிவியலாளர் மு.திருநாவுக்கரசு எழுதிய ‘பூகோளவாதம்- புதிய தேசியவாதம்’ எனும் நூல் வெளியீட்டு விழாவில் தலைமையுரை ஆற்றியபோதே அவர் மேற்கண்டவாறு கூறியிருக்கின்றார்.

உள்ளூராட்சி மன்றத் தேர்தல் முடிவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டே நிலாந்தனின் கருத்து அமைந்திருந்தது. வட்டாரத் தேர்தல் முறையொன்று கொண்டிருக்கின்ற அம்சங்களையும், தேவைகளையும் அவர் கருத்தில் எடுத்துப் பேசியிருந்தாலும், ‘இரு கட்சித் தடம்’ என்கிற விடயத்தை அவர் என்ன கோணத்தில் முன்மொழிந்திருந்தார் என்கிற கேள்வி எழுகின்றது.

மஹிந்த ராஜபக்ஷவின் ஏதேச்சதிகார ஆட்சிக்கு எதிராக பொது வேட்பாளராக மைத்திரிபால சிறிசேனவை முன்னிறுத்தி 2015இல் ஆட்சி மாற்றத்தை ஏற்படுத்திய கட்சிகளுக்கும், அதன் பங்காளிகளுக்கும் இந்த உள்ளூராட்சி மன்றத் தேர்தல் முடிவுகள் பலத்த ஏமாற்றத்தை அளித்துள்ளன. தெற்கில் ஐக்கிய தேசியக் கட்சியும், மைத்திரி தரப்பு ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியும் படுதோல்வியைச் சந்தித்திருக்கின்ற நிலையில், வடக்கு- கிழக்கில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் வாக்கு வங்கியிலிருந்து சுமார் 2 இலட்சம் வாக்குகள் இழக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

தேர்தல் முடிவுகளின் பிரகாரம், கூட்டமைப்பின் பின்னடைவு என்பது வெளிப்படையானது. வடக்கு- கிழக்கில் அதிக சபைகளில் வெற்றிபெற்றிருந்தாலும், அறுதிப்பெரும்பான்மைப் பெற்று ஆட்சியமைக்கும் சூழலைப் பெற முடியவில்லை என்பது தோல்வியாகக் கொள்ளப்பட வேண்டியதுதான். ஆனால், கூட்டமைப்பின் பின்னடைவை தமிழ்த் தேசிய அரசியலில் இரு கட்சி ஜனநாயகத்துக்கான ஆரோக்கியமான கட்டமாக உணர முடியுமா? உண்மையில் அதற்கான அம்சங்களை தேர்தல் முடிவுகள் வெளிக்காட்டியிருக்கின்றவா?

கிழக்கு மாகாண சபைத் தேர்தல் (2012), வடக்கு மாகாண சபைத் தேர்தல் (2013), பொதுத் தேர்தல் (2015) ஆகியவற்றில் கூட்டமைப்பு பெற்ற வாக்குகள், தமிழ்த் தேசிய அரசியலில் ஏக பிரதிநிதிகள் என்கிற அங்கீகாரத்தை அண்மித்தவை. அதுவும், கடந்த பொதுத் தேர்தலில் கூட்டமைப்பு பெற்ற வெற்றி என்பது எதிர்பார்க்கப்பட்ட அளவினையும் மீறியது. மஹிந்த ராஜபக்ஷ காலம் வரையில் கூட்டமைப்பை எதிர்ப்பு அரசியலின் வடிவமாக முன்னிறுத்திய தமிழ் மக்கள், ஆட்சி மாற்றத்துக்குப் பின்னரான காலத்தில் (ஒரு வகையில்) தமது ஆளும் கட்சியாக உணரத் தொடங்கினார்கள். மத்திய அரசாங்கத்தோடு கூட்டமைப்பு பெரும் இணக்கநிலை அரசியலைக் கடைப்பிடித்தமையும் அதற்கு காரணமாகும்.

மூன்று தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக ஆயுதப் போராட்டத்தினை முன்னெடுத்த தரப்பாகவும், யுத்தத்தின் கோர வடுக்களை தாங்கி நிற்கின்ற தரப்பாகவும் தமிழ் மக்களின் அரசியலும், சமூக பொருளாதார தேவைகளும் எந்தவித விட்டுக்கொடுப்புக்களுக்கும் உள்ளாக முடியாதவை. அரசியல் உரிமைகள் மற்றும் நீதிக்கான கோரிக்கைகள் ஓங்கி ஒலித்துக் கொண்டிருக்கின்ற அதே தருணத்தில், மக்களின் வாழ்வாதாரப் பிரச்சினைகளும் நாளுக்கு நாள் அதிகரித்தே வந்தன. அரசியல் தீர்வொன்றைப் பெறுவது சார்ந்து கூட்டமைப்பு எடுத்து வைத்த அடிகள், அதன் பிடரியில் ஓங்கி அறைய, வாழ்வாதாரப் பிரச்சினைகளைத் தீர்த்து வைக்க முடியாத நிலை என்பது முகத்தில் குத்தியது. இந்த நிலைகள்தான், உள்ளூராட்சி மன்றத் தேர்தல் முடிவுகளில் பிரதிபலிக்க ஆரம்பித்தன.

யாழ்ப்பாணத்தில் தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி பெற்ற வாக்குகளின் அளவுக்கும் ஈழமக்கள் ஜனநாயகக் கட்சி பெற்ற வாக்குகளின் அளவுக்கும் இடையில் சில ஆயிரங்களே வித்தியாசம். ஆனால், கடந்த பொதுத் தேர்தலொடு ஒப்பு நோக்கும் போது, முன்னணி பெற்ற வாக்குகள் ஐந்து மடங்கினால் அதிகரித்திருக்கின்றன. அந்த ஐந்து மடங்கு வாக்குகளில், கூட்டமைப்பு மீதான அதிருப்தி வாக்குகள் மற்றும் முன்னணி மீதான நம்பிக்கை வாக்குகளின் வீதம் எவ்வளவு என்பதுதான் எடுத்து நோக்கப்பட வேண்டியது.

யாழ். மாநகர சபைக்கான தேர்தலில் தமிழரசுக் கட்சியின் உட்கட்சிக் குழப்பம், முன்னணியை நோக்கி எவ்வளவு வாக்குகளைக் கொண்டு சேர்ந்தது, சாவகச்சேரி நகர சபைத் தேர்தலில் தமிழரசுக் கட்சியின் அருந்தவபாலன் எவ்வளவு வாக்குகளை முன்னணியின் பக்கத்திற்கு கொண்டு வந்து சேர்ந்தார் என்பதெல்லாம் கருத்தில் எடுக்கப்பட வேண்டியவை. அத்தோடு, வட்டார தேர்தல் முறையொன்று கொண்டிருக்கின்ற வாக்களிப்பின் அம்சங்களும் கருத்தில் கொள்ளப்பட வேண்டியவை.

யாழ். மாவட்டத்தில் இரண்டாமிடம் பெற்ற முன்னணி, வடக்கு- கிழக்கின் ஏனைய மாவட்டங்களில் எத்தனையாவது இடத்தினைப் பிடித்தது என்கிற விடயம் கவனிக்கப்பட வேண்டியது. குறிப்பாக, யாழ். மாவட்டத்திற்கு அடுத்திருக்கின்ற கிளிநொச்சி மாவட்டத்திலேயே முன்னணியை முந்தி முருகேசு சந்திரகுமாரின் ‘கேடயம்’ அதிக வாக்குகளைப் பெற்றிருக்கின்ற போது, முன்னணியின் உண்மையான இடம் எது என்று நோக்கப்பட வேண்டும்.

இன்னொரு பக்கம், முன்னணி பெற்ற வாக்குகளை, கூட்டமைப்பின் அதிருப்தியாளர்களை ஒருங்கிணைப்பதற்கான கருவியாகக் கொள்ள முடியும் என்று கருதினாலும், அதன் அடுத்த கட்டங்களை எவ்வாறு வடிவமைக்கப்போகிறார்கள் என்பதே இப்போதுள்ள முக்கிய விடயம். ஏனெனில், வட்டாரத் தேர்தல் முறையிலிருந்து அரசாங்கம் பின்வாங்கி பழைய தேர்தல் முறைக்குச் செல்லும் போது, கிராமங்கள், பிரதேசங்கள் சார்ந்த வாக்கு வங்கி உடைபடும். அது, முன்னணி எங்கெல்லாம் வாக்குகளைப் பெற்றதோ அதிலும் பின்னடைவை ஏற்படுத்தலாம். அத்தோடு, தமிழரசுக் கட்சியின் உட்கட்சிக் குழப்பங்கள் தீர்க்கப்படும் போது, அந்த வாக்குகளும் மீண்டும் கூட்டமைப்பின் பக்கமே வருவதற்கான வாய்ப்புக்கள் உண்டு. குறிப்பாக, விகிதாசார தேர்தல் முறையில் அதிக வாக்குகளைப் பெறும் கட்சியின் பக்கம் நிற்பதே தமது வெற்றியை உறுதிப்படுத்தும் என்கிற நிலையில், மற்றக் கட்சிகளை நோக்கிய தமது ஆர்வத்தை வெளியிட்டவர்கள் பின்வாங்குவார்கள். அது, அவர்களின் ஆதரவாளர்களையும் பின்வாங்கச் செய்யும்.

(புருஜோத்தமன் தங்கமயில்)

-puthinamnews.com