தற்போதுள்ள இளம் பெற்றோர்கள் படித்தவர்கள் , நல்லது கேட்டதை ஆய்ந்து பார்த்து முடிவேடுக்கம் திறம் படைத்தவர்கள். இனத்தின் அடையாளம் மொழி. அந்த மொழியை இந்த நாட்டில் வாழ வைத்துக்கொண்டிருப்பது தமிழ் பள்ளி.
தமிழ் மொழியின்பால் காதலும் அக்கறையும் உள்ள இளம் பெற்றோர்களே தற்போது தங்களது பிள்ளைகளை தமிழ் பள்ளிக்கு அனுப்பிகொண்டிருக்கிரார்கள் என்றால் அதை மறுப்பதற்கும் ஒன்றுமில்லை.
குறிப்பிட்ட தரம் வாய்ந்த தமிழ் பள்ளிகளின் பரிட்சை முடிவுகளின் காரணாமாகவும் சிலர் குறிப்பிட்ட அந்த பள்ளிகளுக்கு தங்களது பிள்ளைகளை அனுப்புவதில் ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள்…அதில் ஒன்றுதான் கிள்ளான் சிம்பாங் லீமா தமிழ் பள்ளி.
அவர்கள் அடுத்தடுத்து வரும் தங்களது பிள்ளைகளை தொடர்ந்து தமிழ் பள்ளிக்கு அனுப்பவேண்டும் என்ற ஆர்வத்தை உணர்ச்சியை மட்டும் கிளறிவிட்டால் மட்டும் பத்தாது.
இனிவரும் காலங்களில் நகர் புறங்களிலும் , அதன் அருகாமையிலும் அமைந்துள்ள தமிழ் பள்ளிக்கே மேற்கூறப்பட்ட காரணங்களின் அடிப்படையில் மாணவர்கள் சேர்க்கப்படுவார்கள் என்பது காலத்தின் கட்டாயம்.
இதன் அடிப்படையில் , பள்ளிகளின் வெளித்தொற்றம் , அதன் உள்ளே , வெளியே இருக்கின்ற வசதிகள் இவற்றை முதலில் சரிசெய்து ஈர்ப்பை ஏற்படுத்தினாலே இளம் பெட்றோர்கள் மத்தியிலே, மாணவர்கள் மத்தியிலே ஒரு நம்பிக்கையை ஏற்படும்.
பெட்றோர்கள் இருக்கின்ற இடம், வேலை செய்கின்ற இடம் இதனை வைத்தே இன்று பல பெட்றோர்கள் தங்களது பிள்ளைகளை பள்ளியிலே சேர்கிறார்கள்.
வசதி உள்ளவர்கள் தரமான பள்ளிகளுக்கு , தூரமாக இருந்தாலும் தேடிச்சென்று பிள்ளைகளை சேர்கிறார்கள்…இந்த சிந்தனையை மாற்றுவது என்பது குதிரைகொம்பு !
காலத்தின் கட்டாயமாக….இருகின்ற பள்ளிகளின் வெளித்தரத்தினை மாற்ற வேண்டும். பிள்ளைகளே அடிமட்டக் குறைவாக உள்ள பள்ளிகளை அருகிலுள்ள வசதியுள்ள , வசதி மேம்பாடு செய்யப்பட்ட மற்ற தமிழ் பள்ளிகளோடு இணைவதே அறிவார்ந்த முடிவு…பிள்ளைகளின் எண்ணிக்கையை மேம்படுத்த இதுவே சிறந்தது!
உதாரணத்திற்கு …523 பள்ளிகளில் 10,000 மாணவர்கள் படிப்பதைகாடிலும் 500 தமிழ் பள்ளிகளிலே 15,000 மாணவர்கள் படிப்பது தானே சாலச்சிறந்த இலக்கு!? தமிழ் பள்ளியிலே படிகின்ற மாணர்கள் எண்ணிக்கை கூடவேண்டும் ; நமது இலக்கு அதுதானே?
வாய்ப்பும் வசதியும் உள்ள அநேக தமிழ் பள்ளிகள் சிறப்பான தேர்சி விகிதத்தையும் , புறப்பாட நடவடிக்கைகளில் சிறந்து விளங்கிவருவதையும் மறுக்க இயலாது.
நகர் புறங்களில் மற்றும் சுற்று வட்டாரத்தில் உள்ள தமிழ் பள்ளிகளை மீம்படுதுவத்தின் வழி தோட்டப்புறங்களில் ஊசலாடும் பள்ளிகள் மூடப்படும் என்பது உண்மைதான், சில தலைமை ஆசிரியர்களின் பதவி காணாமல் போகும்தான்… ஆனால் வேலை போகாது.
20 பிள்ளைகள் உள்ள தமிழ் பள்ளியில் தலைமை ஆசிரியராக இருப்பதைக்காட்டிலும் 200 அல்லது 1500 பிள்ளைகள் படிக்கின்ற பள்ளியிலே துணை தலைமை ஆசிரியராக பொறுப்பேற்க ஆசிரியர்கள் முன்வர வேண்டும்….சம்பளம் குறையப்போவதில்லை!!
ஒரு இனத்தின் அடையாளத்தை நிலை நிறுத்த இந்த ஆசிரியார் சமுதாயம் முன் வருமா? மொழிக்காக…இனத்திற்காக இதனை செய்வார்களா?
-அண்ணா
சார்! விளையாட்டுக்குட மீண்டும் 500 பள்ளிகள் என்று குறைத்து கூரிவிடார்தீர்கள்!என் உச்சி மண்டையிலே கிர்ங்குது!!!
தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர் எண்ணிக்கை அரசியல் சிக்கல் அல்ல. நாம் பிள்ளைகளை அனுப்பாவிட்டால் அரசு தேவையில்லை. பள்ளிகள் தானாக முடிக்கொள்ளும். இதில் அரசியல் கட்சிகளை குறை சொல்வதில் புண்ணியம் இல்லை. என் பிள்ளை என் விருப்பம். இந்த நாட்டில் ஒரு முன்மாதிரி தமிழ்ப்பள்ளியைக் காட்ட முடியுமா. ஆ ஊ என்றால் சிம்பாங் லீமாவை காட்டுகிறார்கள். 524இல் அது ஒன்று போதுமா? அங்கு மட்டும் என்ன நடக்குது. 400 மாணவர்களில் 60 பேர் 7 ஏ எடுப்பது என்ன சாதனையா. அங்கு 110 மாணவர்கள் ரிமூவ் வகுப்பிற்கு செல்லும் அவலம் உள்ளது. இப்படிதான் நம் பள்ளிகள் நிலைமை. சிலாங்கூரில் 90 பள்ளிகளில் ஒரு 9 பள்ளிகளை சிறந்தப் பள்ளிகளாக காட்ட முடியுமா? அரசாங்கம் எந்த ஆசிரியருக்காவது சம்பளத்தில் பிடித்தம் செய்ததா? தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களுக்கு இலவச கல்வி கொடுக்க மறுத்ததா? இல்லையே. சிலாங்கூரில் கட்டட வசதி இல்லாத பள்ளிகள் 10% குறைந்த அளவில்தான் இருக்கும். ஆனால் 90% பள்ளிகள் நல்ல கட்டடத்தில்தான் இயங்குகின்றன. ஆனால் என்ன சாதனை ஏற்பட்டது? எண்ணிக்கை முக்கியமல்ல நல்ல தரம்தான் முக்கியம்
. தமிழ்ப்பள்ளிகளை வைத்து ஒரு காலத்தில் ஆளும்கட்சி அரசியல் பண்ணியது. இன்று நிலைமை வேறு. எதிர்கட்சி சிறப்பான முறையில் தமிழ்ப்பள்ளிகளில் அரசியல் செய்கிறது. 1000 பள்ளிகள் 500 ஆனது என்று சொல்லி-சொல்லியே 2 தேர்தல்கள் முடிந்துவிட்டன. ஆனால் நாட்டில் எந்த காலத்திலு 888 பள்ளிகளுக்குமேல் தமிழ்ப்பள்ளீகள் இருந்ததில்லை என்ற வரலாறு சொன்னவர்களுக்கும் தெரியாது கேட்டு உணர்ச்சிவயப் பட்டவர்களுக்கும் தெரியாது. 300 பள்ளிகளை அரசாங்கமா மூடியது. தோட்டத்தில் வேலைக்கு ஆளில்லை. மக்கள் இல்லை. பிள்ளைகள் இல்லை. இன்றும் அதே நிலைமைதான். அன்றும் இன்றும் 51-52% சதவீதம் இந்தியர்கள்தான் தமிழ்ப்பள்ளிக்க்கு அனுப்புகிறார்கள். இதுதான் உண்மை. நம் அரசியல் தலைவர்களில் பலர் அரசியல் பண்ண தங்களின் ஒரு பிள்ளையை மட்டும் நம்பள்ளிக்கு அனுப்பி அங்கும் வந்து ராஜ்ஜியம் செய்கிறார்கள். ஒருசிலர் விதிவிலக்கு. இந்த நிலையில் ஒரு சராசரி அப்பாவின் கேள்வி… நான் என் பிள்ளையை தமிழ்ப்பள்ளிக்கு ஏன் அனுப்ப வேண்டும்.? உணர்வு என்று ஒன்றை மட்டும் வைத்து இந்நாட்டில் என் பிள்ளையின் எதிர்காலத்தை பணயம் வைக்க வேண்டுமா? தமிழ்ப்பள்ளியில் படித்த பலருக்கு தமிழையே பிழை இல்லாமல் எழுத முடியவில்லை. யூபிஎஸாரை வைத்து முடிவு சொல்லாதீர்கள். 7 எடுத்த எல்லாரும் 8 ஏ எடுக்க முடிவதில்லை. ஏன்? 15 ஆயிரம் பேர் யூபிஎஸார் எழுதும் மாணவர்களில் 12 ஆயிரத்திற்கும் குறைவானவர்களே பி.எம் ஆரில் தமிழ் படிக்கின்றனர். அதில் 8-9 ஆயிரம் மாணவர்களே எஸ் பி. எம்மில் தமிழ் எடுக்கிறார்கள். இது என்ன கணக்கு. ? சிந்தியுங்கள் உணர்ச்சிவயப்ப்டாதீர்கள். என்னை திட்டாதீர்கள்.
என் அருமை சகோதரர்களே, எந்த எண்ணிக்கை கூடவேண்டும்? தமிழ் பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கையா? அல்லது தமிழ் பள்ளிகளின் எண்ணிக்கையா? இரண்டுமே கூடினால் இவ்வுலகில் உங்களோடு சேர்ந்து மகிழ்ச்சியில் திளைப்பவர்களில் நானும் ஒருவன். ஆனால் தமிழ் பள்ளிகள் கூடி மாணவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்காமல் மூடப்டக்கூடிய சாத்தியம் வந்தால் நம் நெஞ்சம் நிச்சயம் வேதனையில் வேகும்.
தமிழ் பள்ளிகளிலே மாணவர்களை சேர்க்க தற்போது ரத்னவள்ளி அம்மையார் மற்றும் பத்திரிக்கை விநியோகஸ்தர்கள் சங்க தலவைர் டத்தோ முனியாண்டி மற்றும் சிலர் செய்து கொண்டிருக்கும் மகத்தான காரியத்திற்கு சரியான ஆதரவு நமது தலைவர்களிடமிருந்தும் சமுதாய இயக்கங்களிடமிருந்தும் போதுமான நிறைவான ஆதரவு கிடைக்கவில்லை என்ற செய்தியும் நமது நெஞ்சத்தை துளைக்கிறது. அப்படியே மாணவர்கள் எண்ணிக்கை கூடினாலும் பள்ளியிலே கூடுதல் மாணவர்களை தாங்கிக்கொள்ளும் வசதியும் , போதுமான ஆசிரியர்களும் உண்டா என்பதும் இன்னொரு கேள்வி!
இங்கே பல வாசகர்கள் கேட்கும் நிதர்சமான உண்மையான ஒரு கேள்வி…. ஒரு வசதியும் இல்லாத, ஒரு ஈர்ப்பும் இல்லாத , அன்னுடைய இருப்பிடத்திலிருந்தும் , வேலை செய்யும் இடத்திலிருந்தும் மிக தொலைவில் அமைந்துள்ள ஒரு மூலையில் இருக்கிற , மாணர்வர்கள் மிக மிக குறைவாக உள்ள இந்த தமிழ் பள்ளிக்கு , மாணவர்கள் இல்லாத பட்சத்தில் அந்த பள்ளி மூடப் பட்டுவிடுமே என்ற ஒரே காரணத்துக்காக எனது பிள்ளையை அங்கு அனுப்ப வேண்டுமா …? என்ற கேள்வி சாதரண பெற்றோர்கள் மத்தியில் எழுவது நியாயமான ஒன்றே . தனது பிள்ளை ஒரு ‘தரமான – நல்ல பள்ளியிலே’ படிக்க வேண்டும் என்று நினைப்பது எந்த வகையிலும் குற்றமாகாது. ஆனாலும் அந்த நல்ல – தரமான பள்ளி ……. தமிழ் பள்ளியாக இருக்க வேண்டும். அந்த தரமான தமிழ் பள்ளிகளை உருவாகத்தான் , உருவாக்கத்தான் நமது ஆக்கச் சக்தியை ஒன்று திறட்டவேண்டும். இந்தகைய பள்ளிகளில் மாணவர்கள் தானாகவே வந்து சேர்வார்கள். பெற்றோர்கள் நம்பிக்கை கூடும், தரமான மான தமிழ் பள்ளிகளின் எண்ணிக்கையால் தரமான தமிழ் பள்ளி மாணவர்கள் கூடுவார்கள். வீடு வீடாக சென்று தமிழ் பள்ளியிலே மாணவர்கள் சேருங்கள் என்ற போராட்டமே தேவையில்லை !!
காலத்தின் கட்டாயமாக, ப்ரோலாரத்தை நாடி வாழ்கையை மேம்படுத்திக்கொள்ள தோட்டத்திலிருந்து நகர் புறங்களுக்கு மாறியதன் வழி தோட்டப் பள்ளிகளில் மாணவர்கள் குறைந்து போயினர் என்பது தெளிவான ஒரு விஷயம். பத்து பதினைந்து மாணவர்களோடு இன்று சில தமிழ் பள்ளிகள் ஊசாலாடிகொண்டிருப்பதும் அனைவருக்கும் புரிந்த ஒரு விஷயம். இந்த பள்ளிகளை காப்பாற்ற ஒரே வழி அங்கு மாணவர்கள் கூடவேண்டும்…எப்படி இது சாத்தியமாகும்? நகர் புறத்திலுள்ள , சுற்று வட்டாரத்தில் உள்ள பெற்றோர்களிடம் தங்களது பிள்ளைகளை மாற்றி தோட்டபுறத்தில் உள்ள பள்ளிகளுக்கு அனுப்புங்கள் , இல்லேயேல் அங்குள்ள தமிழ் பள்ளிகள் மூடப்பட்டுவிடும் என்று அறைகூவல் விடுத்து, தமிழ் உணர்வை கிளறிவிட்டு பெற்றோர் மனதை மாற்ற இயலுமா? இது சாத்தியமாகுமா? பள்ளியை காப்பாற்றியே ஆகவேண்டும் என்ற வேட்கையில், தூரமாக இருந்தாலும், வசதிகள் மிக குறைவாக இருந்தாலும் தோட்டப்புறத்தில் உள்ள அந்த பள்ளிக்கு பெற்றோர்கள் பிள்ளைகளை மாற்றுவதற்கு நிதர்சன வாய்புகள் உண்டா? இந்த மாதிரியான , உண்மை நிலவரத்தின் அடிபடையில் சிந்திக்கும் பொழுது, முதலில்….. நமது பிள்ளைகளை தமிழ் பள்ளிக்குத்தான் அனுப்ப வேண்டும் என்ற முதலில் மாறாத நிலைத்தன்மை வேண்டும்! அடுத்து தரமான தமிழ் பள்ளிகளில் பிள்ளைகளை சேர்க்க வேண்டும். அந்த தரமான தமிழ் பள்ளிகள் உருவாக நாமே தடைகல்லாக இருக்ககூடாது. தரமான தமிழ் பள்ளிகளை உருவாகினால் மாணர்கள் எண்ணிக்கை தானாகவே பன்மடங்காகும்…இதை எந்த கொம்பனாலும் தடுக்க இயலாது!
மீண்டும் சொல்கிறேன்.. நமது இலக்கு தமிழ் பள்ளியிலே மாணவர்கள் அதிகரிக்க வேண்டும்…இதுவே நமது தாய்மொழியை காக்க எடுக்கும் அறிவார்ந்த நடவடிக்கையாகும். ஊசலாடிகொண்டிருக்கும் பள்ளிகளை காக்கவேண்டும் என்பது ஒரு போராட்டமாக இருந்தாலும் அந்த பள்ளிகளிலே மாணவர்கள் சேருவதற்கு வசதிகள் , அந்த பள்ளியை தொடந்து வாழ வைக்க போதுமான பெற்றோர்கள் அந்த வட்டாரத்தில் இருகிறார்களா..? தொடர்ந்து அங்கிருப்பார்களா ? என்ற சாத்தியக் கூருகளையும் ஆராயவேண்டும். அப்படி அந்த சாத்தியகூறுகள் இல்லாத பட்சத்தில் ஊசலாடிக் கொண்டிருக்கும் பள்ளிகளை அருகிலுள்ள மற்ற தமிழ் பள்ளிகளோடு இணைப்பதே அறிவார்ந்த செயலாக இருக்க முடியும். அப்படி நேருகையில் எண்ணிக்கையில் தமிழ் பள்ளிகள் குறைவதை தடுக்க முடியாது என்றாலும் தரமான தமிழ் பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை நிச்சயமாக அதிகரிக்கும் .
மனோவியல் ரீதியில் பள்ளிகளில் ஈர்ப்புசக்தி அங்குள்ள வசதிகளையும் அங்குள்ள தரமான நடவடிக்கையை பொறுத்தே அமைகிறது . மாணவர்களுக்கு ஏற்ற கற்றல் கற்பித்தலை தமிழ் பள்ளி ஆசியர்களைவிட மற்றவர்கள் சிறப்பாக தர இயலாது என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை உடையவன் நான். ஆனால் அந்த தமிழ் பள்ளி ஆசிரியர்களுக்கும் நல்ல தரமான கற்பித்தல் வசதிகள் இல்லையென்றால் அவர்களும் அங்கெ தோற்றுப்போவார்கள். சிறப்பான கற்றலுக்கு உகந்த வசதிகளை தரக்கூடிய தமிழ் பள்ளிகள் அமைந்தால் நிச்சயம் மேலும் தரமான மாணவர்களை அவர்கள் உருவாக்க வாய்ப்புண்டு. உண்மையான நிலவரம் என்னவெனில் தமிழ் பள்ளியிலே மாணர்கள் எண்ணிக்கை குறைகிறது என்பதுதான், சில தமிழ் பள்ளிகள் மூடப்படும் பட்சத்தில் மாணவர்களை வேறு மொழி பள்ளிக்கு போவதுதான் நமது மொழிக்கு ஆபத்து… ஆனால் அவர்கள் வேறு தமிழ் பள்ளிக்கு போவது மொழிக்கு நன்மை. ஆகவே இங்கே நமது போராட்டம் என்னவெனில்…தமிழ் பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை கூடவேண்டும்..அந்த உன்னத போராட்டத்தில் பள்ளிகளை இணைக்கவேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்பட்டால் அதற்கு நாம் தடைகல்லாக இருக்ககூடாது.
தமிழர்களுக்குத் தமிழ்ப்பற்று இருப்பதும் வேண்டுவதும் ரொம்ப நியாயம். ஆனால் இந்த நாட்டில் எத்தனை கோடி த/டமிழர்கள் உள்ளனர்? அவர்களின் பிறப்பு விகிதம் எவ்வளவு? அவர்கள் எத்தனை பேர் தங்கள் பிள்ளைகளை தமிழ்ப்பள்ளிக்கு அனுப்புகிறார்கள்? என்றாவது கணக்கு உண்டா? ஆனால் இந்தியர்களில் தெலுங்கர், மலையாளி, (வ்ங்காளி, குஜராத்தி) இந்த அனைவரும் அவரவர் சங்கங்களில் உணர்வோடு உள்ளனர். அவர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை ஒரு காலத்தில் தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்குத் தான் அனுப்பினர். பின்னாளில் நம் தமிழ் நாம் தமிழர் என்ற உணர்வு தமிழர்களுக்கு மேலோங்கியது போல அவர்களிடமும் தன்மானம் கூடியது. தங்கள் பிள்ளைகளை ஏன் தமிழ்ப்பள்ளிக்கு அனுப்ப வேண்டும் என சிந்தித்தனர். பேரா பாகான் டத்தோ பகுதி இதற்கு ஒரு நல்ல எ.கா.. பாகான் டத்தோ தமிழ்ப்பள்ளி இதற்கு ஒரு சான்று. 20 இலட்சம் இந்தியர்களில் எத்தனை பேர் ? % தமிழர்கள்? தமிழப்பள்ளி என்று வரும்பொழுது நீங்கள் இந்தியர் அனைவரையும் தமிழர்களாகத் தான் நினைகின்றீர்கள். பின் உணர்வு கூடினால் இனவாதத்தோடு பேசுகிறீர்கள்.? மாணவர் எண்ணிக்கை பற்றி பேசும் பொழுது இதைப் பற்றியும் சற்று சிந்தித்துப் பாருங்கள்.
அப்படியா !! ஓ அப்படியா ??முதலில் ஜாதியை ஒலிங்க்கடா,அப்புறம் எல்லாமே தானாகவே சரியாகிவிடும்
காலத்தின் கட்டாயம். மாணவர் எண்ணிக்கை குறைந்த பள்ளிகள் அருகிலுள்ள சட்று பெரிய பள்ளிகளோடு இணைவதுதான் சரியான தீர்வாக அமையும். இதனால் நமது பள்ளிகளின் எண்ணிக்கை குறையலாம் .
இங்கு அல்லி வீசிய கருத்துக்கள் யாவும் உன்மையே,பிள்ளைகளின் எதா்காலமே முக்கியம்.பள்ளிக்கென்று பேறுந்து,ஆா்.எம்.டி,கேன்டின் நடத்துபவா் கொடுப்பதுவே மேனு,தலைமை கன்டுக்கொள்வதே இல்லை இவா்க்கு சாியா வருதில்லே.பிள்ளைகள் வெயிலிலே காய்வாா்கள் இவா்கள் சுகமாக நழழிலே நின்று பேசிகொண்டிறுப்பா்.பொ்ஹிம்பூணன்,ஸ்போட்ஸ்,கோ கோரிகூலம்,பள்ளி முடிந்த அடுத்த கணமே தடலில் கடும் வெய்யலில் அனுப்பி இவா்கள் நிழழிள் அமா்ந்து,தோழா தண்னீர் பருக கூட அனுமதியில்லை மற்ற மலாய் பள்ளியில் அதற்கென தனி நாள் நேரம்.பள்ளைகள் நகம் சற்றும் நீன்டிறுக்ககூடாது ஆனால் இவா்கள் நகத்தை பாறுங்கள்,முடியை பாறுங்கள்,உடையை பாறுங்கள்,பேச்சை கேளுங்கள்,இவா்கள் எல்லாம் ஆசிரியா்கள்.கேட்பாரற்று அகம்பாவம் கொண்டவா்கள்.ஏனேன்றால் இவா்களை விட்டால் ஆல் கிடைக்காது என்ற தமிழ் பள்ளியின் அவலநிலை.பள்ளியில் நுழைந்து ஆறு ஆண்டு கழித்து வெளியில் வரும்போது வெறும் ஏமாற்றமே மிஞ்சும்.தமிழ்ப்பள்ளி அழிந்து போகாது,அதன் உரிமை இருக்கும்,எங்கே தமிழ் மக்கள் அதிகம் வசிக்குமிடத்தில் பழைய பள்ளியை நிறுவலாம் தமிழறும் கெஞ்சவேண்டாம் யாறும் மிஞ்சவேண்டாம்.நாராயண சமா்பணம்.