படத்தோட தலைப்புக்கும் கதைக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லாம வந்திருக்கிற படம். படத்தோட ஆரம்பத்துலயே அது என்ன ‘வடகறி’ன்னு யோசிக்காதீங்கன்னு ஒரு கேரக்டர் மூலமா சொல்லிடறாங்க. அதனால நாம அதைப் பத்தி யோசிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.

ஒரு பெண்ணைக் காதலிக்கிறதுக்கு என்னென்னமோ தகுதிகள் தேவைன்னு நாம நினைக்கிறோம். ஆனால், இந்தக் காலத்துல ஒரு காஸ்ட்லியான போன் இருந்தால் போதும்கற நிலைமைக்கு காதல் வந்துடுச்சின்னு இந்த படத்துல சீரியசா சொல்றாங்களா இல்லை காமெடியா சொல்றாங்களான்னு தெரியலை. ஏன்னா, ஹீரோயின் கிட்ட ஹீரோ அப்பா நீ என்னை ஃபோனைப் பார்த்து காதலிக்கிலையான்னு கேக்கறாரு…என்ன கொடுமை சரவணன் இது…(படத்தோட டைரக்டர் பேரு சரவணன்தான்…)

வெங்கட் பிரபுவோட உதவியாளராம், அதான் அதே குசும்பு, தெனாவட்டு படம் ஃபுல்லா நிறைஞ்சிருக்கு. சென்னையை மையப்படுத்தின கதை, அதே யதார்த்தத்தோட கொடுத்ததற்காக தாராளமா பாராட்டலாம். ஆனால், இவ்வளவு கனமில்லாத கதையை வச்சிக்கிட்டு இரண்டரை மணிநேரம் ரசிகர்களை உட்கார வைக்க முடியுமான்னு யோசிச்சிருக்கலாம். சின்னச் சின்ன சுவாரசியமான சம்பவங்கள் மட்டுமே படமில்லைங்கறத இப்ப வர்ற இயக்குனர்கள் உணரணும்.
ஜெய், ஒரு மருத்துவ விற்பனைப் பிரதிநிதி…சுத்தமான தமிழ்ல சொன்னா புரியாது…சரி..அவர் ஒரு மெடிக்கல் ரெப். அண்ணன் அருள்தாஸ் ஆட்டோ ஓட்டறவரு…ரொம்ப நேர்மையானவரு. எந்த அளவுக்கு நேர்மைன்னா, ஆட்டோவுல யாரோ தவறவிட்ட 20 பவுன் நகையைக் கூட போலீஸ்ல ஒப்படைக்கிற அளவுக்கு நேர்மையானவரு. இப்படிப்பட்ட அண்ணனோட தம்பியான ஜெய்க்கு காஸ்ட்லியான செல்போன் மேல ஒரு ஈர்ப்பு. அப்படி ஒரு போன் இருந்தால்தான் மதிப்புன்னு நினைக்கிறவரு. ஒரு சந்தர்ப்பத்துல ஒரு கடையில யாரோ வச்சிட்டுப் போற ஒரு போனை திருடிடறாரு. அப்புறம் மனசு கேக்காம அந்த போனை திருப்பிக் கொடுக்கப் போகும் போது, சிலர்கிட்ட மாட்டிக்கிறாரு. அவங்க இவர் கிட்ட சரக்கு எங்கன்னு கேட்டு தொல்லை பண்றாங்க. அவங்ககிட்ட இருந்து தப்பிச்சி, அது என்ன சரக்கு, அவரை ஏன் பிடிக்கிறாங்கன்றதுக்கான காரணத்தைக் கண்டு பிடிக்கிறாரு, இதுதான் படத்தோட கதை.

சில வருடங்களுக்கு முன்னாடி சென்னையில ஒரு பெரிய பிரச்சனையா உருவான போலி மருந்துகள் விவகாரம்தான் படத்தோட கதை. எப்பேர்ப்பட்ட ஒரு கொடுமையான விஷயத்தை ஜஸ்ட் லைக் தட் சொல்லிட்டுப் போறாரு டைரக்டர். அந்த விவகாரத்துக்கு டிராபிக் போலீஸ் முதல் கொண்டு உடந்தையா இருக்கான்றதுலாம் ரொம்பவே ஓவர். அதுவும் குழந்தைகள் மருந்துககளை வேற போலியா தயார் பண்றாங்க. ஒரு மிகப் பெரிய ஆக்ஷன் படத்துக்குரிய களத்தை கொஞ்சம் கூட சீரியஸ்னஸ் இல்லாம நகர்த்தியிருக்காங்க.

வழக்கம் போலவே வந்தமா, நாலு டயலாக் பேசினோமோ, காதலியைப் பார்த்து லேசா பயந்தோமாங்கற ரேஞ்சுல நடிச்சிருக்காரு ஜெய். இதுக்கு மேல நடிச்சி என்ன ஆகப் போகுதுன்னு ஒரு எண்ணம் அவர் மனசுக்குள்ளயே இருக்கிற மாதிரி தெரியுது. ஒரு மெடிக்கல் ரெப்-ஆ இருந்துக்கிட்டு போலி மருந்துகளைப் பார்த்து பதற வேணாமா, இவர் என்னடான்னா சே..குழந்தைங்க மருந்துகளைக் கூட தயார் பண்றாங்கன்னு சாதாரணமா பேசிட்டுப் போறாரு. ‘கொஞ்சம் நடிங்க பாஸ்’னு கூவணும் போல இருக்கு.

‘சுப்பிரமணியபுரம்’ படத்துக்கு அப்புறம் ஜெய் – சுவாதி மீண்டும் ஜோடி சேர்ந்து நடிச்சிருக்கிற படம். அந்த படத்துல இருந்த காதல்ல, கால் வாசி கூட இந்தப் படத்துல இல்லை. மொத்தமா ஒரு ஆறேழு சீன்லதான் இரண்டு பேரும் சந்திச்சிக்குவாங்க போல. அதுல கூட காதல், கீதல் அப்படிலாம் எதுவுமில்லை. படத்தோட மையக் கருவை நோக்கி திரைக்கதை இல்லாததே இதற்குக் காரணம்.

படத்துல அங்கங்க சிரிக்க வைக்கிறவரு ஆர்ஜே பாலாஜிதான். சில இடங்கள்ல மொக்கையா பேசினால் கூட சிரிக்க வைக்கிறாரு. அவரைக் கடத்திக்கிட்டு போய் வச்சிருக்கிறவங்க கிட்டயே, காமெடியா பேசி, அப்படியே கேரம் போர்டு ஆடற வரைக்கும் பழகறதுலாம் சிம்ப்ளி சூப்பர்ப். விட்டால், கலாய்க்கறதுல சந்தானத்தையே காலி பண்ணிடுவாரு போல. நல்ல படங்களா பார்த்து செலக்ட் பண்ணா சந்தானத்துக்கும் சேர்த்து ‘டஃப்’ கொடுக்கலாம்.

நேர்மையான ஆட்டோ டிரைவரா, எம்ஜிஆர் ரசிகரா அருள்தாஸ், படத்துக்கு பெருசா தேவைப்படாத கேரக்டர், இருந்தாலும் எம்ஜிஆர் புகழ் பாடறதுக்கு இவர் கேரக்டரை பயன்படுத்தியிருக்காங்க. இவரோட மனைவியா கஸ்தூரி…ஐயோ பாவம்னுதான் சொல்ல வைக்குது. சன்னி லியோன்-ஐ ஒரு பாட்டுக்கு டான்ஸ் ஆட வச்சிலாம் வீணாக்கியிருக்காங்க. எத்தனை பேருக்குத் தெரியும் அவங்கள் பத்தி….ம்ம்ம்..

அறிமுக இசையமைப்பாளர்கள் விவேக் – மெர்வின் இசையில் ‘நெஞ்சுக்குள்ள நீ…’ பாடல் மட்டும் ஒன்ஸ்மோர் ரகம்…மற்றவை சுமார் ரகம்…ஒரு பாடலில் இடம் பெற்றுள்ள கிராபிக்ஸ் அவ்வளவு மோசம்…தாராளமா செலவு பண்ணியிருக்கலாமே…

‘வட கறி’ – கையேந்தி பவன்…