விஷ்ணுதாசன்
கண்மலரம்பு தொடுப்பாள் – அந்த
கன்னி காதல்கனி கொய்வாள்!
காரிருள் கூந்தல் ஒளிந்து தன்
பொன்னொளிர் முகம்காட்டி
மாரன் மனையாள் பாடம்சொல்வாள்
வேதம் கற்றவர் நாழிகையில் மறப்பார்
வேதவிழி இமைக்கையில் இதயம் துடிப்பார்
காதவழிப்போவோரும் கனவில் மிதப்பார்
கவிதைவேண்டி கவிஞர் நாடி நிற்பார்
காதல்கலை சுகமென சொல்வார்
வான்மழை பொய்த்தாலும் வளமைகுன்றாது
வாடியிளைத்தாலும் இளமை குறையாது
வசந்தகால பொன்மேனிதொட்டு
வருடிடும் சுகம் தமிழ் தென்றல்
வாரி அணைத்து முத்தம் கோடி
காலரதமேறி ரதி என்னும்
கோலமகள் மகரந்தம் தூவிட
காதல்மயக்கம் உயிர்களுக்கு தெளியாது
கருக்கொண்டு உறவுதந்து வளர்த்திடுவாள்
கவலைதந்து அதைதீர்த்து சுழல்கிறாள்!
கிராமத்து மைனர்
விஷ்ணுதாசன்
அவன்: தண்ணிகுடம் சுமந்து தனியா போறவளே
துணையாய் வரட்டுமா!
பிறைபோன்ற இடுப்பில்
குடமாய் வரட்டுமா
தங்ககுடம் உன்னை
நெஞ்சில் சுமக்கிறேன்!
அவள்: தங்கசரிகை வேட்டி
தளதளக்க; தனியா போற
பொன்ன வம்பிழுக்க வந்தீரோ!
உடம்ப பாத்துகிட்டு
ஊடு போய் சேருமய்யா!
உறவுமுறை தெரியாம
உளறுவதை நிறுத்திக்கோ!
அவன்: கருத்த குழலழகி
கட்டான முத்தழகி
மனதில் ஏத்திவச்சேன்
அணைக்காம அணையாது
கம்பங்காடிருக்கு
காளை நானிருக்கேன்
கன்னி மனசுவச்சா
கருக்கல் வரை பேசிடலாம்!
அவள்: கருத்த குரங்கழகா
கரடி முடியழகா
கன்னம் பழுத்துவிடும்
கையை ஒடிச்சுடுவேன்
பொட்டபுள்ளயோட
பொறக்கலையா
கண்ணகி சாதிடா
காரி துப்பிடுவேன் ஓடிடுடா!